Przez 15 lat była związana z Teatrem Miejskim w Krakowie. W sezonie 1932-1933 kierowała własnym Teatrem imienia Żeromskiego w Warszawie. Po wojnie pracowała między innymi w Teatrze Nowym w Legnicy. Grała między innymi w przedstawieniach: "Wesele" Wyspiańskiego, "Dom lalki" Ibsena, "Nie-Boska komedia" Krasińskiego, "Kupiec wenecki" Szekspira, "Księżna i motyl" Pinero, "Małka Szwarcenkopf" Zapolskiej, "Nawojka" Rossowskiego, "Lekkomyślna siostra" Perzyńskiego, "Zbrodnia i kara" Dostojewskiego oraz "Śnieg" Przybyszewskiego.

Zawsze przygotowywała się do ról ze starannością. W swoich pamiętnikach opisuje, że grając obłęd w "Nie-Boskiej komedii" Zygmunta Krasińskiego około 1920 roku odwiedziła szpital psychiatryczny.

Irena Solska była muzą dla środowiska artystycznego. Tadeusz Boy-Żeleński nazwał ją "egerią symbolizmu, modernizmu, dekadentyzmu". Zachowało się wiele jej portretów autorstwa między innymi Leona Wyczółkowskiego, Stanisława Witkiewicza, Wojciecha Kossaka i Zbigniewa Pronaszki.

Podczas II wojny światowej aktorka mieszkała w Warszawie. Recytowała wiersze w bunkrach i piwnicach podczas tajnych spotkań, między innymi w czasie Powstania Warszawskiego

Po 1945 roku postępująca choroba Parkinsona nie pozwoliła jej wrócić do grania. Po raz ostatni na scenie wystąpiła, już ciężko chora, w 1938 roku, jako Wdowa w "Balladynie" Juliusza Słowackiego na deskach Teatru Narodowego w Warszawie.

Została odznaczona między innymi Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski i dwukrotnie Złotym Krzyżem Zasługi.

W 1978 ukazały się pamiętniki aktorki, a w 1984 roku "Listy Ireny Solskiej".