Jan Wojciech Kiwerski przed wybuchem II wojny światowej przebywał w Grodnie. W listopadzie 1939 roku dotarł do Warszawy. Wszedł do tak zwanego sztabu dywersji SZP. Od 1942 roku pełnił funkcję dowódcy Oddziałów Dyspozycyjnych, potem Oddziałów „Motor” - „Sztuka” Kedywu Komendy Głównej AK. Był postacią, która odgrywała pierwszoplanową rolę w konspiracyjnej stolicy.

Jesienią 1942 roku dowodził akcją AK - "Odwet kolejowy", podczas której wysadzono tory kolejowe w okolicy Dęblina, Łukowa i Białej Podlaskiej. Był też w dowództwie akcji "Wieniec II", przeprowadzonej na przełomie 1942 i 1943 roku, wymierzonej przeciwko niemieckiemu transportowi kolejowemu na Zamojszczyźnie.

W marcu 1943 roku podjął decyzję o wykonaniu brawurowej operacji zbrojnej Grup Szturmowych Szarych Szeregów - akcji pod Arsenałem. W jej wyniku uwolniono harcmistrza Jana Bytnara "Rudego" oraz 20 innych więźniów gestapo przewożonych z alei Szucha na Pawiak.

Według zapisków żony Izabelli Kiwerskiej, łączniczki i uczestniczki Powstania Warszawskiego, "Oliwa" brał też udział w przygotowaniach do akcji pomocy dla walczącego getta.

Pod koniec 1943 roku otrzymał nominację na stanowisko szefa sztabu Okręgu Wołyń. Dowództwo przejął w lutym 1944, stanął też na czele powstałej z sił Okręgu 27. Wołyńskiej Dywizji Piechoty AK. Dał się poznać jako doskonały dowódca, wniósł nowe wartości w zakresie szkolenia żołnierzy. Był szanowany i lubiany.

Zginął w 1944 roku. Pochowano go w rejonie gajówki Stężarycze, w lasach mosurskich na Wołyniu. W 1989 jego szczątki zostały ekshumowane, a rok później uroczyście złożone na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.
W 1990 Jana Wojciecha Kiwerskiego pośmiertnie awansowano na stopień generała brygady.

(więcej)

Jan Wojciech Kiwerski urodził się 23 maja 1910 roku w Krakowie. W 1928 zdał maturę i wstąpił do Szkoły Podchorążych Inżynierii w Warszawie. Wkrótce został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej. W marcu 1939 awansował na stopień kapitana, a w sierpniu ukończył studia, uzyskując tytuł oficera dyplomowanego.

Tuż przed wybuchem II wojny światowej wyjechał do Grodna, gdzie objął stanowisko oficera operacyjnego sztabu 33. Dywizji Piechoty (rezerwowej), a następnie w Grupie Operacyjnej „Polesie”. Wkrótce wrócił do Warszawy, gdzie wszedł do tak zwanego sztabu dywersji Służby Zwycięstwu Polski, stworzonego i kierowanego przez majora Franciszka Niepokólczyckiego. W lutym 1944 przejął dowództwo Okręgu Wołyń.

Poległ tragicznie w 1944 roku w rejonie chutoru Dobry Kraj (dawna gmina Korytnica). Chata, w której przebywał, została ostrzelana, a następnie wybuchł w niej pożar. W czasie próby ucieczki „Oliwę” zastrzelono. Najbardziej prawdopodobne hipotezy wskazują na celowe zabicie Kiwerskiego przez Sowietów, którzy chcieli się pozbyć polskiego dowódcy. Pochowany został w rejonie gajówki Stężarycze.

W 1989 roku jego zwłoki ekshumowano. 21 kwietnia 1990 roku zostały uroczyście złożone na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach, w Kwaterze Harcerskiego Batalionu AK „Zośka”.

Krzyż z mogiły z której dokonano ekshumacji znajduje się w Muzeum Powstania Warszawskiego.