Ostatnia faza III powstania śląskiego rozpoczęła się 4 czerwca 1921 roku, kiedy to Niemcy podjęli ofensywę w rejonie Kędzierzyna, Kamienia Śląskiego i Zębowic. W trzydniowych walkach obie strony poniosły spore straty, jednak poza utratą Kędzierzyna, Blachowni i Sławęcic na pozostałym obszarze powstańcy w zasadzie utrzymali swoje linie.

Jeszcze w czasie ostrych walk 6 czerwca rozpoczęły się negocjacje pokojowe w zajętej przez wojska alianckie Błotnicy Strzeleckiej. 11 czerwca polskie dowództwo ogłosiło, iż wstępnie przyjmuje zaproponowane przez aliantów warunki zakończenia powstania.

Równocześnie w różnych częściach Śląska rozpoczęło się tworzenie strefy buforowej pomiędzy pozycje powstańców i armii niemieckiej wkraczały oddziały alianckie, których dowódcy sukcesywnie negocjowali z dowódcami poszczególnych odcinków frontu aby opuścili swoje pozycje.

Zdarzało się, jak np. w Markowicach czy w Oleśnie, że do miejscowości opuszczonych przez powstańców przed aliantami wkraczali Niemcy i rozpoczynali krwawy odwet na zwolennikach polskości. Gdy wiadomości o takich wydarzeniach docierały do powstańców wracali oni do walki.

Tak było w Oleśnie, które ponownie odbito z rąk niemieckich i opuszczono dopiero gdy nadciągnął garnizon aliancki.

Ostatecznie 25 czerwca także Niemcy podpisali porozumienie o wyznaczeniu linii demarkacyjnej, zaprzestaniu walk i wycofaniu sił niemieckich i powstańczych z terenu plebiscytowego.

26 czerwca 1921 roku był pierwszym dniem bez regularnych walk. Dwa dni później rozpoczęła się ewakuacja ze spornego terytorium wojsk obu stron konfliktu. Zakończyła się ona 5 lipca – od tego dnia przez blisko rok jedynymi siłami zbrojnymi na terenie rejencji opolskiej dysponowali alianci.