Po klęskach kolejnych powstań w początkach XX wieku polscy patrioci coraz bardziej zdawali sobie sprawę, że do odzyskania niepodległości nie wystarczy okazja związana z zawirowaniem w jednym z zaborczych imperiów.

Na straży ustalonego po klęsce Napoleona europejskiego porządku wiedeńskiego stały wszak trzy największe kontynentalne imperia Rosja, Prusy i Austria. Aby zburzyć porządek, którego państwa te strzegły potrzebna była burza dziejowa na skalę ogólnoeuropejską. I taka burza nadeszła w roku 1914.

Każde z patriotycznych stronnictw miało swoją receptę na wykorzystanie wymodlonej wojny powszechnej. Koncepcja Józefa Piłsudskiego zakładała, że tzw. państwa centralne ze względu na izolację gospodarczą po wyczerpaniu zasobów ekonomicznych muszą ostatecznie przegrać.

Jednakże ponieważ przytłaczająca większość terytoriów zamieszkanych przez Polaków znajdowała się pod kontrolą państw niemieckich dla ograniczenia strat wśród polskiej ludności Piłsudski uznał, że nie można od początku konfliktu związywać sprawy polskiej z obozem przeciwników Niemiec. Jego zdaniem należało wejść w wojnę po stronie państw centralnych, wykorzystać ich wsparcie do budowy polskiego potencjału militarnego, a następnie w przełomowym momencie przejść do obozu aliantów, którzy jak słusznie spodziewał się Piłsudski ostatecznie decydowali o kształcie powojennej Europy.

Łatwo powiedzieć zmienić front, trudniej jednak coś takiego przeprowadzić, zwłaszcza, że w stanie wojny do żołnierzy na froncie dociera bardzo mało informacji i już sam wybór momentu do takiej zmiany frontu to nie była prosta sprawa.

Ponieważ to u boku Prus miało powstać królestwo polskie utworzone z zajętych przez Niemców ziem dawnego zaboru rosyjskiego, polskie legiony, które rozpoczęły wojnę w ramach armii austrowęgierskiej przekazane zostały pod komendę Prus, ale gdy w roku 1917 odmówiły złożenia przysięgi wierności pruskiemu cesarzowi zostały przekazane z powrotem pod komendę austriacką. Część żołnierzy trafiła do obozów internowania, a sam Piłsudski do pruskiego więzienia.

W pozostałych oddziałach niezadowolenie narastało. Gdy państwa centralne zawarły pokój z Ukraińską Republiką Ludową, na mocy którego Ukraina miała uzyskać Podlasie i ziemię Chełmską niezadowolenie sięgnęło zenitu. 13 lutego 1918 roku dowodzona przez generała Józefa Hallera II Brygada Legionów Polskich rozpoczęła marsz w kierunku opuszczonych przez Rosjan znajdujących się za linią demarkacyjną okopów w okolicach Rarańczy na Bukowinie.

Ostatecznie w nocy z 15 na 16 lutego części brygady w liczbie około 1600 ludzi udało się przekroczyć granicę linii austriackich. Około 2000 legionistów Austriacy wzięli do niewoli i umieścili w obozach internowania.

Legioniści, którym udało się przejść na teren rosyjski klucząc pomiędzy oddziałami bolszewickimi a penetrującymi go patrolami austriackimi dotarli pod Kamieniec Podolski i nawiązali tam kontakt z działającym po rosyjskiej stronie polskim komitetem a następnie weszli w skład dowodzonego przez generała Dowbor-Muśnickiego II Korpusu Polskiego.

W ten sposób w lutym 1918 roku ostatnia pozostająca pod komendą państw centralnych polska jednostka wojskowa przeszła do obozu aliantów.