Robert Baden-Powell jak wielu przedstawicieli średniej szlachty brytyjskiej na karierę mógł liczyć przede wszystkim w armii, ktora w tamtym czasie zajmowała się utrzymywaniem brytyjskiego status quo - brytyjskiego imperium, nad któym słońce nigdy nie zachodziło (bo imperium posiadało posiadłości we wszystkich strefach czasowych.

Podczas służby wojskowej stacjonował, m.in. w Indiach, Afganistanie, na Malcie i w Afryce. Wszędzie wyszkolenie wojskowe uzupełniał wiedzą pozyskiwaną od miejscowych mysliwych i zwiadowców.

Podczas wojen burskich (Burowie - południowo-afrykańscy farmerzy, którzy buntowali się przeciwko brytyjskiej dominacji na Czarnym Lądzie), wslawił się 7-miesięczną obroną miasta Mafeking, gdzie z powodu niedoborów żołnierzy utworzył oddziały pomocnicze złożone z kilkunastoletnich chłopców- tzw. skautów.

Skauci świetnie nadawali się do wszelkiego rodzaju służby pomocniczej, od pełnienia wart, poprzez utrzymywanie łączności, dostarczanie amunicji, posiłków i środków opatrunkowych, aż po markowanie dyslokacji oddziałów broniących miasta. Okazało isę, że morale młodych chłopców często było wyższe niż u pełnoletnich żołnierzy i wnioski z tego okresu zaważyły na całym dalszym życiu Roberta Baden-Powella.

Po powrocie do ojczyzny zobaczył, że na ulicach roi się od takich samych chłopców, jak ci co pomogli mu w obronie Mafekingu. Z tym, że ci w Europie zbijali bąki, albo terminowali w złodziejskich gangach. Na podstawie swoich doświadczeń opracował skautowy system wychowawczy, opierający się na paramilitarnych strukturach i poważnym traktowaniu wychowanków.

Już wkrótce skautowe wzorce obiegły świat i zaczęły powstawać pierwsze drużyzny skautowe. W roku 1910 Baden-Powell opuścił armię i poświęcił resztę życia tworzeniu ruchu skautowego.