Maria Piwońska urodziła się 2 lipca 1908 r. w Samborze i tam spędziła dzieciństwo i wczesną młodość. Ukończyła studia historyczne i filozoficzne na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. W okresie II wojny światowej zaangażowała się w działalność konspiracyjną jako nauczyciel na tajnych kompletach.

Zaraz po wojnie objęła funkcję dyrektora szkoły w Rymanowie, na Podkarpaciu, a następnie w roku 1947 przeniosła się do Opola. Tu rozpoczęła pracę na stanowisku dyrektora Wojewódzkiego Ośrodka Metodycznego, a wkrótce potem została dyrektorem Liceum dla Pracujących.

Gdy w roku 1954 przeniesiono Wyższą Szkołę Pedagogiczną z Wrocławia do Opola Maria Piwońska została jednym z pierwszych historyków pracujących na tej uczelni. Początkowo uczyła historii studentów polonistyki, a gdy powstał kierunek historia powołała do życia zespół metodyków historii, który po jakimś czasie przekształcono w Katedrę Dydaktyki Historii.

To ona w roku 1961 dostrzegła dydaktyczny talent nauczyciela historii w opolskim liceum dla pracujących Adama Suchońskiego i zaprosiła go do pracy na WSP, gdzie rozpoczął karierę naukową by w późniejszym okresie objąć funkcję prorektora i dyrektora Instytutu Historii.

Sama Maria Piwońska nieustannie eksperymentowała i poszukiwała nowych metod i sposobów nauczania historii by uczynić ją atrakcyjną dla uczniów. Jako pierwsza wprowadziła do nauczania historii pojęcie regionalizmu i lansowała wykorzystanie go w edukacji oraz uczenie miłości do swej małej ojczyzny. Wśród licznych prac naukowych pozostawiła po sobie popularny skryptu dla studentów pt. „Materiały do nauczania metodyki historii”

14 grudnia 1991 roku Maria Piwońska zmarła w swoim mieszkaniu przy ul. Krakowskiej w Opolu. Pochowano ją w Gliwicach, gdzie po wojnie osiadłą jej rodzina. Zgodnie z wolą jej krewnych oszczędności zgromadzone przez Marię Piwońską zostały przeznaczone na nagrodę jej imienia wręczaną na Uniwersytecie Opolskim przez kilkanaście lat autorom najlepszych prac magisterskich z zakresu dydaktyki historii.