Iwo Odrowąż w historii Opolszczyzny zapisał się jako wuj urodzonego w Kamieniu Śląskim świętego Jacka Odrowąża. Ojcem Iwona był pochodzący ze śląska Saul Odrowąż, który prawdopodobnie był młodszym bratem dziadka świętego Jacka.

Za zasługi w wojnie o Pomorze Saul Odrowąż urodzony być może w Kamieniu Śląskim otrzymał od Bolesława Krzywoustego posiadłości w ziemi świętokrzyskiej. Tak więc sam Iwon choć być może bywał w podopolskim Kamieniu Śląskim, to urodził się prawdopodobnie w Końskich, a dzieciństwo spędził w założonej przez swego ojca wsi Odrowąż w gminie Stąporków.

Iwo Odrowąż urodził się około roku 1160. W młodości uczył się w Paryżu, po powrocie i przyjęciu święceń kapłańskich pełnił funkcję kanclerza księcia krakowskiego Leszka Białego, a w roku 1218 został przez krakowską kapitułę wybrany biskupem Krakowa. 29 września 1218 roku wybór ten zatwierdzony został przez papieża i był to bardzo dobry wybór.

Biskup Iwo Odrowąż zapisał się w historii swojej diecezji bardzo chwalebnie fundując wiele kościołów i klasztorów. T o za jego sprawą święty Jacek i błogosławiony Czesław pojechali do Włoch by poznać świętego Dominika i wstąpić w szeregi utworzonego przez niego zakonu. To dzięki jego staraniom w roku 1223 sprowadzony został do Polski zakon Dominikanów, ale także zakon Świętego Ducha, któremu powierzył podkrakowski kościół w Prądniku.

Ufundował także klasztor cystersów w Kacicach koło Słomnik, przeniesiony później do podkrakowskiej Mogiły. Był także posiadaczem najstarszej polskiej prywatnej biblioteki, którą zapisał w spadku katedrze wawelskiej.

W uznaniu jego prężnej działalności papież Honoriusz III wyznaczył go arcybiskupem gnieźnieńskim i prymasem Polski, jednak Iwo Odrowąż nie przyjął tej nominacji pozostając do końca życia na diecezji krakowskiej.

Zmarł podczas podróży do Rzymu 21 lipca 1229 roku w Modenie. Pochowano go w krakowskim klasztorze dominikanów, gdzie aż do początków XIX wieku czczono go jako błogosławionego.