Po odzyskaniu w roku 1918 niepodległości rząd Rzeczpospolitej za jeden z priorytetów postawił sobie zadanie współpracy ze środowiskami polonijnymi na całym świecie. Z jednej stron zachęcano do repatriacji, z drugiej strony postanowiono wykorzystać Polonię do nawiązywania międzynarodowych kontaktów gospodarczych i kulturalnych.

W roku 1922 z inicjatywy Ministerstwa Spraw Zagranicznych powstała Rada Opieki Kulturalnej, do której przystąpiły krajowe instytucje współpracujące z Polonią i przedstawiciele poszczególnych resortów rządowych zainteresowanych współpracą zagraniczną.

Idea organizowania zjazdów Polaków mieszkających poza granicami kraju pojawiła się w roku 1924, a wysunął ją Związek Obrony Kresów Zachodnich. W roku 1925 założono Komitet Organizacyjny Zjazdu Polaków z Zagranicy, a równocześnie podjęto działania zmierzające do utworzenia organizacji skupiającej Polaków mieszkających za granicą.

Ostatecznie I Światowy Zjazd Polaków z Zagranicy odbył się w Warszawie w lipcu 1929 r. Przybyło na niego 98 delegatów z 18 krajów, w tym 25 z Niemiec.

II Światowy Zjazd Polaków z Zagranicy rozpoczął się w Warszawie 5 sierpnia 1934 r., i trwał 8 dni. Uroczystość zakończenia zjazdu odbyła się 12 sierpnia w Gdyni.

W oficjalnych obradach uczestniczyło Uczestniczyło w nim 171 osób: 128 delegatów z 20 krajów, 25 przedstawicieli instytucji krajowych i 18 członków Rady Organizacyjnej Polaków z Zagranicy. Na zjazd i towarzyszące mu wydarzenia przyjechało do Polski 11 tys. osób.

Obok oficjalnych obrad odbyły się równolegle I Zlot Młodzieży Polskiej z Zagranicy, na który przybyło 3 tys. osób, w tym delegacja młodzieży polskiej z Opolszczyzny oraz I Igrzyska Sportowe Polaków z Zagranicy, w których wzięło udział (381 zawodników Polaków z całego świata.

III Światowy Zjazd Polaków z Zagranicy zaplanowany był na dni 30 lipca - 2 sierpnia 1939 r., ale został odwołany z powodu napiętej sytuacji międzynarodowej. Miesiąc później wybuchła II wojna światowa.