Zygmunt Gorgolewski urodził się 14 lutego 1845 w Solcu Kujawskim. Edukację pobierał w Poznaniu a następnie w królewskiej Akademii Budownictwa w Berlinie. Po ukończeniu studiów pozostał przez sześć lat pracownikiem uczelni jako tzw. profesor pomocniczy.

W roku 1871 zatrudniono go na stanowisku radcy w Ministerstwie Robót Publicznych. Pełnił także funkcję architekta pałaców królewskich w Berlinie oraz królewskiego inspektora budowlanego w Halle. Dwukrotnie uczestniczył w konkursach na siedzibę Reichstagu, ostatecznie jego projekt otrzymał czwartą nagrodę. Równolegle startował w konkursie na projekt mostu cesarza Wilhelma, który wygrał.

Pracując w Berlinie opracowywał plany przebudowy pałaców królewskich w Berlinie i Kilonii oraz rozbudowy stołecznych urzędów państwowych, klinik uniwersyteckich w Halle i Bonn, zakładu kąpielowego w Bad Oeynhausen w Westfalii. Jego dziełem jest także projekt katedry protestanckiej w Berlinie oraz cykl projektów dla resortu sprawiedliwości, wśród których znalazły się sądy w Opolu i Olsztynie oraz więzienia w Świdnicy i Chorzowie.

Gmach sądu projektu Zygmunta Gorgolewskiego stał w Opolu u zbiegu ulic sądowej i Książąt Opolskich na parceli przylegającej do murów aresztu śledczego. W tym miejscu dziś stoi wieżowiec mieszkalny, na którego dwóch dolnych kondygnacjach znajdują się sklepy i lokale usługowe.

Nieistniejący już budynek sądu mieścił się w ulubionym przez Gorgolewskiego nurcie historyzmu. Jego architektura nawiązywała do modnych w Prusach stylów neoromańskiego i neogotyckiego. Gmach wzniesiono w latach 1879-1881. Jego fasada wykonana była z czerwonej cegły, wszystkie okna zakończono łagodnymi łukami.

Fronton budynku składał się z wysuniętej części centralnej oraz nieco cofniętych dwóch skrzydeł, z której każde zakończone było jakby gotycką basztą. Na narożnikach części centralnej ustawiono rzeźby pruskich orłów. W podobnym stylu wybudowano także koszary w Opolu u zbiegu ulic Ozimskiej i Plebiscytowej. Gmach sądu uległ zniszczeniu w 1945 roku. Dziś pozostała po nim jedynie nazwa ulicy Sądowej.

W 1893 roku aby zapewnić córkom polskie wychowanie porzucił karierę w Prusach i przeprowadził się do Lwowa. Tam zmarł 5 lipca 1903 roku. Jego nagrobek znajduje się naprzeciwko grobu Marii Konopnickiej na lwowskim cmentarzu Łyczakowskim.