Elżbieta Grabowska urodziła się 13 kwietnia 1864 roku w Raciborzu. Jej przodkiem był opolski Aptekarz Henryk Grabowski założyciel nieistniejącej już przy rynku Apteki pod Lwem. Ojciec był początkowo kupcem, a później urzędnikiem kolejowym, przez co często rodzina zmieniała miejsce zamieszkania.
Dzieciństwo spędziła w Raciborzu, po śmierci matki, ojciec otrzymał nowe stanowisko na Węgrzech, dokąd przeniósł się wraz z czterema córkami. Po jego nagłej śmierci dziećmi zaopiekowała się rodzina z Berlina. Gdy Elżbieta się usamodzielniła rozpoczęła pracę jako guwernantka. W Berlinie w roku 1907 wydała swoją pierwszą książkę zatytułowaną „Biały Orzeł”.
W roku 1915 przeniosła się do Opola i zamieszkała przy dzisiejszej ulicy Reymonta. Od tego czasu zaczęła więcej pisać. Pisała materiały publicystyczne do wielu górnośląskich czasopism, opowiadania, wierszyki i powieści dla dzieci. W swojej twórczości wiele miejsca poświęciła problemom politycznym, społecznym ekonomicznym Górnego Śląska.
Kolekcjonowała śląskie legendy, bajki i opowieści. Wielokrotnie własnoręcznie spisywała je wędrując po podopolskich wioskach. Po wypadku górniczym, w którym zginął jej narzeczony pozostała niezamężną. Za jej życia ukazało się 16 jej książek.
Także jej siostry poświęciły się twórczości: Gertruda Grabowski również została pisarką, a Jadwiga Grabowski malarką.
Elżbieta Grabowska zmarła nagle na atak serca 11 lutego 1929 roku w Opolu. Pochowano ją na starym cmentarzu komunalnym przy ul. Wrocławskiej. Po kilku latach miasto wystawiło jej okazały zachowany częściowo do dziś charakterystyczny nagrobek z dwoma płaczkami i portretową płaskorzeźbą pisarki.
Po jej śmierci jej siostra Jadwiga zebrała pozostałe po pisarce notatki i wydała jako książkę zatytułowaną „Stroje ludowe na Górnym Śląsku”.
