Przypomnijmy, że na początku 1920 r. Opole stało się siedzibą Międzysojuszniczej Komisji Rządzącej i Plebiscytowej na Górnym Śląsku, której przewodniczącym został francuski generał Henri Le Rond. Aby umożliwić Komisji wykonanie jej zadań przydzielono jej kontyngent wojsk sojuszniczych liczący w szczytowym momencie 10 300 żołnierzy. Ponad połowę wojsk okupacyjnych– 7650 żołnierzy – stanowili Francuzi. Było też 2650 Włochów i 2300 Brytyjczyków.

Na początku 1920 r. w rejencji opolskiej znacząco wzrosła aktywność niemieckich bojówek i agitatorów plebiscytowych. Działaczy niemieckich ośmielała coraz gorsza sytuacji polskiej armii w wojnie z Bolszewikami. Dochodziło też do coraz częstszych prowokacji wobec aliantów. Odnotowano przypadki wieców, podczas których na oczach alianckich żołnierzy palono francuskie flagi. Jak zauważono, niemiecka policja SIPO nie dość, że nie interweniowała, to na dodatek istniały przesłanki by twierdzić, że co najmniej sprzyjała prowokatorom.

Osłabienie pozycji Polaków, zaowocowało na Górnym Śląsku spadkiem autorytetu ich sojuszników czyli stanowiących większość wojsk okupacyjnych Francuzów. Francja postrzegana była jako główny winowajcy niemieckiej klęski w I wojnie światowej i obrońca polskich interesów, zatem wiosna i lato 1920 r. obfitowały w liczne antyfrancuskie incydenty.

12 kwietnia 1920 roku na jednej z opolskich ulic w trakcie sprowokowanej zaczepkami bójki cywili z francuskim patrolem francuski żołnierz zabił Niemca. Wywołało to falę oburzenia, która już następnego dnia czyli 13 kwietnia objawiła się strajkiem w opolskiej cementowni i antyfrancuskim wiecem, w którym wzięło udział 6 tys. osób.

Wiec ten przerodził się w antyfrancuskie rozruchy, które uśmierzono wprowadzając 14 kwietnia w Opolu stan oblężenia. Do incydentów francusko-niemieckich dochodziło wielokrotnie praktycznie na terenie całego obszaru plebiscytowego. Francuzi nie kryli swoich propolskich sympatii, a niemieccy mieszkańcy traktowali ich jak prawdziwą armię okupacyjną.