Johann Heermann urodził się 11 października 1585 w Rudnej na Dolnym Śląsku jako syn ubogiego kuśnierza. Gdy w dzieciństwie ciężko chorował, jego matka ślubowała, że jeśli wyzdrowieje przeznaczy go do stanu duchownego.

Wyzdrowiał więc posłano go do ewangelickiej szkoły łacińskiej w Wołowie. Tam nauczyciele zorientowali się, że Johann posiada wielki talent do pisania wierszy i ich recytowania. Mimo to po roku musiał przerwać naukę z powodu choroby i braku pieniędzy.

Od roku 1602 pracował jako domowy nauczyciel w domu Herbergów Wschowie. W rok późnej rozpoczął pracę w gimnazjum elżbietańskim we Wrocławiu, a w roku 1604 otrzymał posadę w słynącym z wysokiego poziomu nauczania gimnazjum w Brzegu.

W roku 1608 za twórczość poetycką Johann Heermann otrzymał od cesarza tytuł Poeta Laureatus Caesarius. W międzyczasie rozpoczął studia teologiczne w Strasburgu, które jednak musiał porzucić bo zachorował na oczy. Zasłynął jednak jako kaznodzieja i dzięki temu mimo, że nie miał ukończonych studiów otrzymał posadę pastora w Chobieni. Posada ta dała mu 6-letni okres oddechu od nieustających kłopotów finansowych, który wykorzystał do stworzenia cyklu łacińskich wierszy uważanych za jego najdoskonalsze utwory.

W roku 1617 zmarła jego żona i ciężko się rozchorował, co załamało go i uniemożliwiło wykonywanie pracy pastora. W kolejnym roku wybuchła wojna 30-letnia w toku której zginęło 550 jego parafian, a wkrótce w wyniku epidemii zmarły jego dzieci. W tym czasie napisał jedno ze swoich najlepszych dzieł: tom hymnów zatytułowany „Devoti Musica Cordis”.

Przez kolejnych 27 lat Johann Heermann pracował jako pastor, ale z powodu utraty głosu nie mógł wygłaszać kazań więc je pisał. W roku 1638 na zaproszenie Bogusława Leszczyńskiego przeniósł się do Leszna, które było wówczas jednym z największych centrów protestantyzmu w Polsce.

Johann Heermann zmarł 17 lutego 1647 roku w Lesznie.