Prymas mówił wówczas: „Nie idzie o to, aby wymieniać ludzi, tylko o to, aby ludzie się odmienili, aby byli inni, aby, powiem drastycznie, jedna klika złodziei nie wydarła kluczy od kasy państwowej innej klice złodziei. Idzie o odnowę człowieka”. Od tej pory idea odnowy człowieka stała się hasłem, do którego często odwoływali się liderzy związku.

Wkrótce po zakończeniu strajków na Wybrzeżu i na Śląsku rozpoczęła się wielka związkowa praca organizacyjna. Na bazie Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego ze Stoczni Gdańskiej utworzono Międzyzakładowy Komitet Założycielski w Gdańsku, który stał się biurem organizacyjnym do tworzenia „Solidarności” w całym kraju, gdzie komitety strajkowe przekształcano w lokalne związkowe komitety założycielskie.

17 września delegaci z różnych ośrodków uchwalili, że utworzony zostanie jeden wspólny Niezależny Samorządny Związek Zawodowy „Solidarność”. Powołano wówczas Krajową Komisję Porozumiewawczą NSZZ „Solidarność” i uchwalono projekt statutu, który 24 września został złożony do rejestracji w Sądzie Wojewódzkim w Warszawie.