"Ogłaszamy dzisiaj konkurs architektoniczny na projekt upamiętnienia ofiar obozu dla dzieci polskich przy ul. Przemysłowej, które zostały pochowane na łódzkich cmentarzach. Wiemy, że pochowano na nich co najmniej kilkadziesiąt dzieci, a zachowały się tylko dwa groby. Jako więźniów obozu zidentyfikowano do tej pory ok. 500 dzieci" - podkreślił wicepremier na konferencji prasowej w tymczasowej siedzibie Muzeum Dzieci Polskich - ofiar totalitaryzmu w Łodzi.

Prof. Gliński wyjaśnił, że w okresie powojennym większość grobów dziecięcych ofiar została zlikwidowana. Tymczasem z kontaktów pracowników Muzeum z rodzinami ofiar wynika, że brakuje im miejsca, w którym mogliby zapalić znicz czy złożyć kwiaty

"Chcemy przynajmniej symbolicznie upamiętnić te dzieci w obrębie cmentarza. To upamiętnienie o zupełnie innym charakterze niż znany nie tylko w Łodzi pomnik +Pękniętego Serca+. Bardzo proszę, abyśmy nie traktowali tej inicjatywy jako jakiejś +konkurencji+. Chodzi o gest wynikający z naszej kultury, wartości humanistycznych - upamiętnienia w miejscu, gdzie ktoś został pochowany" - zaznaczył.

Pomnik "Pękniętego Serca", stojący w okolicy miejsca, gdzie niegdyś znajdował się obóz, po którym zachował się jedynie jeden niewielki budynek, odsłonięto w 1971 roku. Ośmiometrowy monument ma kształt pękniętego serca, do którego przytula się mały, chudy chłopczyk. W sercu widoczna jest pusta przestrzeń mająca kształt dziecka.

Na stworzenie pomnika na łódzkim cmentarzu resort kultury ma przeznaczyć ok. 1 mln zł dotacji celowej.

Niemiecki obóz koncentracyjny dla polskich dzieci utworzono 1 grudnia 1942 roku na terenach wyodrębnionych z Litzmannstadt Ghetto. Okupanci więzili tam dzieci i młodzież polską w wieku od 2 do 16 lat, ale z relacji więźniów wynika, że Niemcy przetrzymywali tu nawet kilkumiesięczne niemowlęta.

Dzieci przetrzymywane były w prymitywnych warunkach, niewolniczo pracowały, były torturowane. Najczęściej podaje się, że w obozie życie straciło kilkaset dzieci, a w sumie przez obóz przeszło około 3 tys. dzieci.(PAP)

Autorka: Agnieszka Grzelak-Michałowska

agm/ aszw/