37-letnia Halina Czapla pochodzi z Drohobycza w obwodzie lwowskim, gdzie pracowała jako nauczycielka języka angielskiego w szkole. Podczas studiów ukończyła specjalizację: nauczyciel języka angielskiego i polskiego. Do naszego kraju przyjechała kilka dni po wybuchu wojny, 27 lutego br., z dwójką dzieci: 10-letnią córką i 5-letnim synkiem. Jej mąż jest zatrudniony w Polsce jako kierowca międzynarodowy.

„W dniu wybuchu wojny na Ukrainie rakieta uderzyła w lotnisko w Kałyniwce, niedaleko od nas. Słyszałam, jak leciała nad naszym domem. Przestraszyłam się, bo byłam w domu sama z dwójką dzieci. Później ze strachu spaliśmy na jednym łóżku. Syreny ciągle wyły, ludzie uciekali na ulicy. A ja w oknie, dzieci obok. I wtedy zdecydowałam się, żeby pojechać do męża do Polski” – relacjonowała Halina.

Od końca marca pracuje jako pomoc nauczyciela w Szkole Podstawowej nr 34 w Lublinie. Po nadaniu numerów pesel i zapisaniu dzieci do szkoły, zdecydowała się na poszukiwania pracy. „Pomyślałam, że może uda mi się pracować w swoim zawodzie. Dowiedziałam się, że w SP nr 34 mają powstać oddziały przygotowawcze dla ukraińskich dzieci i złożyłam CV” – powiedziała nauczycielka.

Zaznaczyła, że wśród ukraińskich dzieci są też takie, które dużo widziały w Ukrainie podczas wojny, dlatego – szczególnie na początku – były zamknięte w sobie. „Staramy się z nimi w takich sytuacjach rozmawiać, dać jakąś pomoc psychologiczną. Zdarzały się też, nie wiadomo skąd, nagle wybuchy agresji, złości, albo dziecko leżało z rękami na ławce, nie odzywało się i niczego nie chciało słuchać” – wspomniała Halina Czapla, dodając, że teraz dzieci są już bardziej otwarte, ciekawe, towarzyskie.

Zwróciła uwagę, że dużo o samopoczuciu, kondycji psychicznej dziecka mówią ich rysunki. Jak wskazała, często zdarzało się, że całe obrazki były utrzymane w tonacjach szarości. „Jak dziewczynka namalowała drogę, dom bez świateł w oknach i obłoki na szaro – to wiedziałam już, że jest ciężko. Z kolei, jak już wzięła do ręki kolor niebieski i rysowała niebo – to myślałam, że nie wszystko stracone i jest nadzieja, że dziecko zacznie powoli się otwierać” – dodała Ukrainka.

Zapytana o relacje polskich i ukraińskich dzieci w szkołach w kontekście bariery językowej, odpowiedziała, że wraz z upływem czasu zaczynają się lepiej porozumiewać. „Najpierw, wiadomo trochę się przyglądają wzajemnie, ale potem stają się odważniejsze. Jak ktoś zapomniał kredek, to odpowiadam, że sama za niego nie pójdę pożyczyć i tłumaczę, jak mają to powiedzieć po polsku. Integracja dzieci zaczyna się od prostych rzeczy, np. „proszę, pożycz mi niebieską kredkę” – podkreśliła nauczycielka, dodając, że stopniowo uczniowie zaczynają więcej ze sobą rozmawiać, czy wymyślać gry między sobą. „Dobrze sobie radzą” – oceniła Halina.

Uzupełniła, że dzieci, które uczą się w polskich szkołach od wiosny więcej rozumieją po polsku, umieją już czytać, a dzieci, które przyjechały do Polski w wakacje i rozpoczęły naukę we wrześniu, muszą być uczone wszystkiego od podstaw. „Są to teraz dzieci z okolic Doniecka, Ługańska, Zaporoża, a w zeszłym roku szkolnym więcej dzieci przyjechało z okolic Kijowa i Charkowa” – porównała nauczycielka.

Podziękowała za wsparcie ze strony polskich nauczycieli i dyrekcji szkoły. „Zawsze służą nam pomocą, jeśli trzeba. Bardzo dobrze nas wszyscy przyjęli” – dodała Ukrainka.

W Szkole Podstawowej nr 34 im. Kornela Makuszyńskiego w Lublinie uczy się około 130 dzieci i młodzieży z Ukrainy. W szkole jest tłumacz języka ukraińskiego, jak również dostępne są ukraińskie nauczycielki zatrudnione na stanowiskach pomocy nauczyciela, które pomagają w integracji dzieci, czuwają nad ich stroną psychiczną i kulturową.

Do szkół i przedszkoli w województwie lubelskim uczęszcza 2,2 tys. Ukraińców, którzy uczyli się jeszcze przed wybuchem wojny i 6,9 tys. dzieci, które przyjechały po 24 lutego do Polski. Najwięcej osób jest w szkołach podstawowych (3,8 tys.), mniej uczęszcza do przedszkoli (1 tys.), techników (373), liceów ogólnokształcących (337) i szkół branżowych (155).(PAP)

Autorka: Gabriela Bogaczyk

gab/ pad/