Liczba dzieci, które utraciły rodziców w wyniku choroby COVID-19 podwoiła się w okresie maj – październik 2021, w porównaniu z pierwszymi 14 miesiącami pandemii. Dwie na trzy osierocone osoby to dzieci w wieku 10-17 lat. Najwięcej młodocianych utraciło ojców. Wyniki zostały opublikowane w czasopiśmie „The Lancet Child & Adolescent Health”.

Światowe badania pokazują, że dzieci które utraciły opiekuna są w znaczącym stopniu narażone na biedę, przemoc i wykorzystanie seksualne. Często też zmagają się z chorobami psychicznymi i infekcjami. Są łatwym celem grup terrorystycznych. Naukowcy apelują o wprowadzenie programów pomocowych skierowanych do osieroconych w wyniku pandemii dzieci. Chodzi o wsparcie ekonomiczne, pomoc w edukacji i wzmocnienie członków rodzin, którzy chcieliby udzielać pomocy. Zdaniem specjalistów należy zrobić wszystko, by nieletni uniknęli scenariusza, w którym trafiają do domu dziecka.

„Wsparcie osieroconych dzieci musi być integralną częścią planów naprawczych, opracowanych jako odpowiedź na pandemię COVID-19. Wsparcie powinno opierać się na wzmocnieniu rodzin gotowych nieść pomoc, a także opracowaniu planów przeciwdziałających wpadaniu w biedę i przemoc. Przemyślana, oparta na dowodach naukowych strategia, pozwoli uratować wiele żyć ludzkich” – powiedziała dr Susan Hillis, która pracowała w amerykańskim Centrum Kontroli i Zapobiegania Chorobom (CDC).

Autorzy artykułu przyznają, że bieżące obliczenia dotyczące osieroconych dzieci są niedoszacowane.

„Podana przez nas liczba dzieci, które straciły rodziców w wyniku choroby COVID-19 – jest niedoszacowana. Liczymy się, że ta liczba wzrośnie, kiedy więcej krajów udostępni swoje najnowsze statystyki. Nasze szacunki kończą się na listopadzie 2021 r., tymczasem dane ze stycznia 2022 r. mówią już o 6,7 mln. osieroconych dzieci. Pandemia ciągle zbiera swoje żniwo, więc te liczby będą rosły” – powiedziała dr Juliette Unwin z Imperial College London, jedna z autorek badania.

Badanie było prowadzone przez naukowców z CDC COVID-19 Response Team, amerykańskiego Centrum Kontroli i Zapobiegania Chorobom (CDC), Imperial College London, University of Oxford (Wielka Brytania); University of Copenhagen; University of KwaZulu-Natal (Afryka); University of Cape Town; World Health Organization; University College London; Maestral International; Office of Global HIV/AIDS, U.S. Agency for International Development; World Without Orphans; World Bank Group; Harvard Medical School (USA); and Boston Children’s Hospital (USA).

Fundatorem badania były organizacje: UK Research and Innovation (Global Challenges Research Fund, Engineering and Physical Sciences Research Council, and Medical Research Council), Oak Foundation, UK National Institute for Health Research, US National Institutes of Health.

Więcej informacji w materiale źródłowym: https://www.thelancet.com/journals/lanchi/article/PIIS2352-4642(22)00005-0/fulltext (PAP)

Autorka: Urszula Kaczorowska

uka/ ekr/