Jan Łangowski urodził się 4 lutego 1904 roku w Zakrzewie w powiecie złotowskim, jako syn wiejskiego listonosza. Po ukończeniu szkoły powszechnej i zdaniu matury w polskim gimnazjum w Chełmnie rozpoczął studia teologiczne na uniwersytecie w Fuldzie.

Po roku zrezygnował ze studiów i wyjechał do Berlina, gdzie podjął pracę w centrali Związku Polaków w Niemczech i rozpoczął studia prawnicze. Te studia również musiał przerwać ponieważ jego świadectwo maturalne wydane przez polskie gimnazjum w Chełmnie nie zostało nostryfikowane przez berlińską uczelnię.

Wyjechał wówczas do miasta Herne w Północnej Westfalii, gdzie podjął pracę w redakcji dziennika „Naród” równocześnie jako wolny słuchacz uczestnicząc w zajęciach studium prasowego na Uniwersytecie w Kolonii.

W tym okresie podjął pracę nad dokumentacją krzywd doznanych przez członków polskiej mniejszości od władz niemieckich, co zaowocowało opublikowaniem w roku 1929 słynnego „Memoriału dotyczącego praw ludności polskiej w Niemczech”.

W końcówce roku 1930 przeprowadził się do Opola, gdzie od 1 stycznia 1931 roku objął stanowisko redaktora naczelnego wykupionego wówczas od Antoniego Pawlety przez Związek Polaków w Niemczech polskiego dziennika „Nowiny Codzienne”.

W pierwszych dniach września 1939 r. został aresztowany i osadzony w niemieckim obozie koncentracyjnym w Buchenwaldzie. W obozie przetrwał do wyzwolenia czyli do 11 kwietnia 1945 r.

Po wojnie powrócił do Opola, gdzie pełnił funkcję szefa oddziału „Dziennika Zachodniego”.

22 grudnia 1953 roku obejrzał wystawę fotograficzną „Oświęcim oskarża” dokumentującą zbrodnie dokonywane w niemieckim obozie koncentracyjnym Auschwitz-Birkenau w Oświęcimiu-Brzezince, gdzie zginęła jego pierwsza żona. Ku zaskoczeniu znajomych i rodziny następnego dnia zmarł.