Zaskoczeni początkowym sukcesem rozpoczętego 3 maja 1921 roku III powstania śląskiego Niemcy, w końcu otrząsnęli się i rozpoczęli reorganizację swoich sił. Koncentracja wojsk niemieckich prowadzona była pod kątem planowanych dwóch kierunków planowanych natarć. W rejonie Krapkowic zebrano siły mające wyprowadzić uderzenia w kierunku Obrowca, Kędzierzyna i Góry Świętej Anny i dalej na wschód do okręgu przemysłowego.

Z kolei w rejonie Kluczborka zbierały się siły majce prowadzić natarcie równoległe do polskiej granicy, którego celem było odcięcie terenu powstania od źródeł zaopatrzenia w Polsce. Tu atakowane miały być przede wszystkim Olesno, Gorzów Śląski i Zębowice.
Siły niemieckie w tym okresie stanowiły przede wszystkim tworzone od 3 maja 1921 r. z resztek Organizacji Bojowej Górnego Śląska Kampforganisation Oberschlesien oddziały samoobrony czyli Selbstschutz Oberschlesiens. Inicjatorem tej reorganizacji niemieckich sił zbrojnych był ziemianin spod Raciborza von Banck. Do Selbstschutzu oprócz miejscowych bojowników włączano ochotnicze formacje kombatanckie przybywające licznie z Niemiec, a także wszelkich ochotników. Szczególnie we znaki powstańcom dały się formacje ochotnicze czyli Organisation Escherich, których żołnierzy powstańcy nazywali „Orgeszami”.


Sposób organizacji niemieckich sił także ewoluował. 8 maja powołano trzy grupy operacyjne. Gruppe Süd czyli grupą południe dowodził generał podporucznik Bernhard Hülsen.
Gruppe Mitte czyli grupą środek dowodził pułkownik von Holleben, a Gruppe Nord czyli grupą północ dowodził podpułkownik Grützner. Podobnie jak w oddziałach powstańczych utworzono podgrupy.
Przybyły na Śląsk 20 maja generał podporucznik Karl Hoefer, dokonał kolejnej reorganizacji, dzieląc front na już tylko dwie grupy operacyjne – Nord i Süd. Liczyły one łącznie około 40 tys. żołnierzy. Następnego dnia rozpoczęła się ofensywa przeciwko powstańcom.