Po zakończeniu działań wojennych pozostał na emigracji. W 1946 roku władze komunistyczne pozbawiły go obywatelstwa polskiego, które przywrócono mu w 1971. Zmarł w 1980 roku w Londynie. Generał Tadeusz Malinowski należał do grona polskich wojskowych o największym doświadczeniu sztabowym.

Pierwsze doświadczenia jako żołnierz zdobywał służąc w Legionach Polskich od 1914 do 1917 roku, zdobył wówczas stopień podporucznika. Podczas bitwy kaniowskiej dostał się do niewoli niemieckiej, skąd uciekł. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 roku, jako młody kapitan uczestniczył w organizacji Błękitnej Armii generała Józefa Hallera. Był szefem Oddziału Organizacyjnego Armii Polskiej we Francji.

W 1919 roku zajął się - już jako podpułkownik - scaleniem oddziałów Błękitnej Armii i z oddziałami Wojska Polskiego w kraju. Był wówczas szefem powołanej w tym celu Sekcji „Z” w Departamencie I Mobilizacyjno-Organizacyjnym Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie.

W 1920 roku, w obliczu wojny polsko-bolszewickiej, Tadeusz Malinowski zajmował się mobilizacją do armii polskiej, kierując sztabem tworzącej się Armii Ochotniczej. W tym samym roku zajął stanowisko szefa sztabu 2. Dywizji Piechoty Legionów - jednej z największych jednostek piechoty wojsk II Rzeczpospolitej. Po zakończeniu wojny polsko-bolszewickiej pracował w Ministerstwie Spraw Wojskowych i Sztabie Generalnym Wojska Polskiego.

W 1924 roku Tadeusz Malinowski został awansowany na pułkownika, a rok później objął dowództwo 52. pułku piechoty w Złoczowie. W 1927 został dowódcą piechoty w 21. Dywizji Piechoty Górskiej w Bielsku, a następnie, w 1930 roku - dowódcą 17. Wielkopolskiej Dywizji Piechoty w Gnieźnie.

W listopadzie tego samego roku prezydent Ignacy Mościcki nadał mu stopień generała brygady ze starszeństwem. W 1936 roku generał Tadeusz Malinowski został zastępcą szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego.

Gdy wybuchła II wojna światowa, we wrześniu 1939 roku organizował ewakuację rządu polskiego do Rumunii i sam znalazł się na emigracji. Początkowo przebywał we Francji, koordynując prace Komisji Ewakuacyjnej Rodzin, następnie przedostał się do Anglii, gdzie został skierowany do Biura do Spraw Rodzin emigracyjnego Ministerstwa Obrony Narodowej, a w 1942 roku był pierwszym zastępcą wiceministra obrony narodowej. Później kierował Biurem Oświaty i Opieki nad Żołnierzami w Ministerstwie Obrony Narodowej . Już po zakończeniu wojny, w okresie rozformowania polskich jednostek w Anglii, uczestniczył w Komisji Doradczej Naczelnego Wodza oraz kierował pracami Funduszu Społecznego Żołnierzy. Nie zdecydował się na powrót do kraju, w którym zaczynały się prześladowania wojskowych podejrzewanych o brak lojalności wobec władz PRL.

Generał Tadeusz Malinowski pozostał w Londynie. 26 września 1946 władze komunistyczne pozbawiły go obywatelstwa polskiego, które przywrócono mu w 1971 roku. Był związany z rządem londyńskim, w 1954 roku był kierownikiem Ministerstwa Obrony Narodowej w rządzie Jerzego Hryniewskiego.

Odznaczono go między innymi Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi i czterokrotnie Krzyżem Walecznych. W 1937 roku został Komandorem Orderu francuskiej Legii Honorowej Zmarł 4 maja 1980 roku w Londynie, spoczywa na cmentarzu Gunnersbury.