Maria Teresa Ledóchowska jest siostrą Świętej Urszuli Ledóchowskiej, założycielki Zgromadzenia Sióstr Urszulanek Serca Jezusa Konającego, kanonizowanej w 2003 roku przez Jana Pawła II.

Maria Teresa w latach 80. XIX wieku była damą dworu toskańskiego w Salzburgu i tam po raz pierwszy zetknęła się z akcją misyjną na rzecz Afryki, którą prowadził arcybiskup Algieru kardynał Charles Lavigerie. Występował też w obronie ludności masowo wywożonej z Afryki do niewolniczej pracy. Ten moment okazał się przełomowy dla Marii Teresy. Wkrótce zrezygnowała z dotychczasowego życia, by poświęcić się służbie misjom afrykańskim.

Wydawała między innymi pismo misyjne "Echo z Afryki", napisała dramat "Zaida Murzynka", wystawiony w teatrze salzburskim i w innych miastach. W 1894 roku założyła Sodalicję św. Piotra Klawera dla Misji Afrykańskich, a dwa lata później złożyła śluby zakonne.

W 1910 sodalicja została zatwierdzona przez papieża jako Zgromadzenie Sióstr Misjonarek św. Piotra Klawera. Jej członkinie były misjonarkami, choć nie udawały się na misje, a sodalicja nie podlegała Kongregacji dla Spraw Zakonnych, tylko - Kongregacji Rozkrzewiania Wiary. Działalność zgromadzenia polegała przede wszystkim na niesieniu pomocy misjom w Afryce, intensywnej pracy publicystycznej i odczytowej oraz budzeniu powołań misyjnych w krajach europejskich. Siostry redagowały czasopisma i kalendarze, dostarczały misjonarzom literaturę religijną, często drukowaną w narzeczach ludności afrykańskiej. Pismo misyjne "Echo z Afryki" ukazywało się w 12 językach, od 1892 roku także po polsku, by w latach 20. XX wieku osiągnąć nakład 100 tysięcy egzemplarzy. Maria Teresa Ledóchowska zmarła w 1922 roku, w wieku 59 lat, w domu generalnym swojego zgromadzenia w Rzymie.

W 1945 roku rozpoczął się jej proces beatyfikacyjny, zakończony ogłoszeniem ją błogosławioną przez papieża Pawła VI, 19 października 1975 roku. W styczniu następnego roku - na prośbę biskupów polskich - Ojciec Święty ogłosił ją patronką dzieła współpracy misyjnej w Polsce. Jej wspomnienie liturgiczne jest obchodzone w rocznicę śmierci, 6 lipca.

Założone przez Marię Teresę Ledóchowską zgromadzenie sióstr klawerianek tworzy wspólnoty na wszystkich kontynentach. Przyświeca im hasło wybrane przez założycielkę: "Z rzeczy boskich najbardziej boską jest współpraca nad zbawieniem dusz".

(więcej)

Maria Teresa była najstarszym z dziewięciorga dzieci Antoniego hrabiego Ledóchowskiego i Józefiny z domu Salis-Zizers. Urodziła się 29 kwietnia 1863 roku w Loosdorf w Austrii, dokąd jej rodzina wyemigrowała po Powstaniu Listopadowym. Oprócz niej, dwoje rodzeństwa wybrało życie konsekrowane. Byli to: wspomniana wyżej Święta Urszula Ledóchowska, założycielka "urszulanek szarych", oraz Włodzimierz Ledóchowski, jezuita, w latach 1915-1942 - generał zakonu. Ich stryjem był prymas Polski kardynał Mieczysław Ledóchowski.

Wychowywana w duchu patriotycznym, Maria Teresa od najmłodszych lat wykazywała wybitne zdolności literackie, muzyczne i malarskie. Jako pięcioletnia dziewczynka napisała utwór dla domowników, a w wieku 9 lat tworzyła wiersze.

W 1883 roku przeniosła się wraz z rodziną do Galicji, gdzie jej ojciec kupił majątek w Lipnicy Murowanej koło Bochni. Dwa lata później zachorowała na ospę. Choć jej stan był bardzo ciężki, udało jej się przezwyciężyć chorobę, jednak do pełni zdrowia już nigdy nie powróciła. Bardzo przeżyła śmierć ojca, który zmarł na ospę, zaraziwszy się od córki. W latach 1885-1889 wiodła życie damy dworu w Salzburgu, gdzie po raz pierwszy zetknęła się z akcją misyjną na rzecz Afryki, którą propagował kardynał Karol Marcial Lavigerie, arcybiskup Algieru. Na Marii Teresie wielkie wrażenie wywarł fragment: "Komu Bóg dał talent pisarski, niechaj go użyje na korzyść tej sprawy, ponad którą nie ma świętszej". Postanowiła skończyć z pisaniem dramatów dworskich, a swoje siły skierować na działalność dla Afryki, co stało się misją jej życia.

Zmarła 6 lipca 1922 roku w Rzymie. Jej ciało złożono na głównym cmentarzu rzymskim przy Bazylice św. Wawrzyńca,. W 1934 roku szczątki Marii Teresy Ledóchowskiej przeniesiono do domu generalnego Zgromadzenia Sióstr Misjonarek św. Piotra Klawera, gdzie znajdują się do dziś.