Solidarność Walcząca wywodziła się z "Solidarności" i powstała w konsekwencji zdelegalizowania niezależnego związku przez komunistyczne władze oraz wprowadzenia stanu wojennego. Była podziemnym, radykalnym ugrupowaniem niepodległościowym. Przyjęła bezkompromisową linię polityczną, za cel stawiając sobie całkowite odsunięcie od władzy komunistów i przywrócenie Polsce niepodległości.

Pierwszy numer pisma został wydany we Wrocławiu. Nosił datę 13 czerwca, lecz ukazał się 4 dni wcześniej - 9 czerwca. Nawoływano w nim do udziału w manifestacji, organizowanej właśnie 13 czerwca - równo pół roku po wprowadzeniu stanu wojennego. Odzew był jak na owe czasy ogromny - na ulice Wrocławia wyszły tysiące mieszkańców. Kolejne manifestacje odbyły się 26 czerwca i 31 sierpnia.

Solidarność Walcząca realizowała swoje cele nie tylko poprzez masowe demonstracje uliczne, ale też przez tworzenie konspiracyjnej struktury wydawniczej i działalność radiową. Od 1982, początkowo tylko we Wrocławiu, emitowano audycje Radia Solidarność Walcząca.

Organizacja miała bardzo złożoną i głęboko zakonspirowaną strukturę - działał w niej między innymi kontrwywiad pozyskujący informacje o działalności Służby Bezpieczeństwa i aktywnie z nią walczący. SW nawiązywała do tradycji Armii Krajowej i Polskiego Państwa Podziemnego z czasów okupacji niemieckiej i sowieckiej. Miała swój sztandar, rotę przysięgi, a także tajną pocztę.

Solidarność Walcząca sprzeciwiała się zawieraniu kompromisu z PZPR, którą chciała odsunąć od władzy. W tym celu dopuszczała możliwość użycia siły, nie wykluczała też walki zbrojnej. W przełomowym roku 1989 była przeciwna rozmowom z komunistyczną władzą i porozumieniu zawartemu przy Okrągłym Stole. W 1990 osoby skupione wokół Solidarności Walczącej założyły Partię Wolności. Kornel Morawiecki był jej kandydatem na prezydenta, nie zebrał jednak wymaganych stu tysięcy podpisów. W czasie kampanii wyborczej przed kamerami telewizyjnymi demonstracyjnie wywrócił okrągły stół.

Formalnie Solidarność Walcząca przestała istnieć w 1992 roku.

(więcej)

Solidarność Walcząca powstała w czerwcu 1982 roku, w wyniku rozłamu we wrocławskim Regionalnym Komitecie Strajkowym Solidarności. Część działaczy RKS z Kornelem Morawieckim na czele odłączyła się od struktur podziemnej "Solidarności" i ogłosiła radykalny program walki z komunistami. Trzon organizacji stanowili pracownicy wrocławskich uczelni wyższych, którzy od początku postawili na stworzenie sprawnej i efektywnej infrastruktury.

SW stanowiła luźną federację powiązanych ze sobą terenowych oddziałów, z których najprężniejsze - poza Wrocławiem - działały w Trójmieście, Katowicach, Poznaniu, Warszawie i Łodzi. W 1987 roku SB szacowała, że organizacja miała struktury w 27 miastach.

Szybki rozwój organizacji oraz powstawanie kolejnych oddziałów w największych polskich miastach spowodowały, że Służba Bezpieczeństwa uznała Solidarność Walczącą za zagrożenie dla systemu. Ogólnokrajowemu rozpracowaniu organizacji nadano kryptonim "Ośmiornica". Pomimo zaangażowania dużych sił i środków bezpiece nie udało się sparaliżować działalności Solidarności Walczącej i do końca pozostała ona zinfiltrowana jedynie w niewielkim stopniu. Zawdzięczała to intensywnym i zaawansowanym działaniom kontrwywiadowczym oraz specyficznej strukturze nazywanej przez twórców "fraktalem" lub "glonem". Polegała ona na decentralizacji i wymienności funkcji, co dla SB stanowiło wielkie wyzwanie, funkcjonariusze nie byli bowiem w stanie znaleźć żadnej logicznej struktury, a kolejne schematy organizacyjne, które tworzyli, okazywały się błędne.

W ramach działalności wydawniczej Solidarność Walcząca drukowała książki, broszury i periodyki, do których należały między innymi "Biuletyn Dolnośląski", "Solidarność Walcząca" i "Replika". Drukowała także pisma innych organizacji podziemnych. Wydawcą wszystkich druków była Agencja Informacyjna Solidarności Walczącej, którą we Wrocławiu kierowała Zofia Maciejewska.

Solidarność Walcząca wspomagała antykomunistyczne organizacje poza Polską, publikując w językach: rosyjskim, ukraińskim i czeskim. Wydawała też po rosyjsku ulotki adresowane do żołnierzy sowieckich stacjonujących w Polsce.

Ponadto każdego tygodnia nadawała audycje własnego radia we Wrocławiu, a także - sporadycznie - w Warszawie, Poznaniu, Rzeszowie i Trójmieście.