Od tego czasu datuje się budowanie Polskiego Państwa Podziemnego - struktur wojskowych i administracyjnych, posiadających służby cywilne, a nawet szkolnictwo. PPP objęło swym zasięgiem ziemie Rzeczypospolitej, które znalazły się pod okupacją niemiecką i sowiecką. Prowadziło działalność niemal we wszystkich dziedzinach życia, funkcjonowało dzięki determinacji i solidarności narodu.

Komitet Ministrów do spraw Kraju miał nadzorować ruch oporu w Polsce, natomiast ZWZ był konspiracyjną organizacją wojskową, która działała do 14 lutego 1942 roku, kiedy to została przekształcona w Armię Krajową. Na czele Komitetu i ZWZ stanął generał Kazimierz Sosnkowski, rezydujący w Paryżu. W kraju działalnością Związku Walki Zbrojnej kierował pułkownik Stefan Rowecki "Grot" (od 3 maja 1940 roku generał), który w 1940 roku został Komendantem Głównym ZWZ.

Związek Walki Zbrojnej wykorzystał dorobek Służby Zwycięstwu Polski, działającej od 27 września 1939 roku. Przejął jej siatkę konspiracyjną i kadry. Likwidacja SZP i powołanie w jej miejsce ZWZ miało na celu odsunięcie od wpływów politycznych działaczy i oficerów związanych z obozem sanacji.

14 lutego 1942 roku Związek Walki Zbrojnej został przekształcony w Armię Krajową, największą podziemną armię w okupowanej przez Niemców Europie. Rozkaz podpisał Naczelny Wódz generał Władysław Sikorski.

Armia Krajowa, będąca zbrojnym ramieniem Polskiego Państwa Podziemnego, miała charakter ogólnonarodowy i ponadpartyjny. Jej celem była walka o odzyskanie niepodległości Polski. Przeprowadzała akcje zbrojne i sabotażowe, szkoliła kadry. Kulminacją wysiłku zbrojnego AK było Powstanie Warszawskie.

Państwo podziemne prowadziło też prace przygotowawcze na okres powojenny, były to między innymi plany odbudowy różnych dziedzin życia gospodarczego i społecznego, zakrojone na 10 lat po zakończeniu działań zbrojnych.