Św. Jacek Odrowąż urodził się około roku 1200 na należącym do wybitnego rodu Odrowążów zamku w Kamieniu Śląskim. Gniazdem rodu słynnego dzięki krakowskiemu biskupowi i innym dostojnikom była leżąca pod Krapkowicami wieś Odrowąż, ale w czasie narodzin Jacka rodzina przeniosła się już do nowej siedziby w Kamieniu.

Na jego wychowanie miał wpływ stryj, od 1218 r. biskup krakowski Iwo Odrowąż, który był ze wszech miar osobowością wyjątkową - wykształcony w zachodnich uniwersytetach, dbający o prawość kościoła, skupiał wokół siebie życie intelektualne. Przyciągnął do siebie także młodego idealistę Jacka i jego dwóch przyjaciół: pochodzącego także z Kamienia błogosławionego Czesława i ich przyjaciela - Niemca znanego później jako świątobliwy Herman.

Cała trójka już jako osoby duchowne towarzyszyła Iwonowi w podróży do Rzymu, gdy ten w 1220 r. pojechał prosić papieża o odwołanie decyzji mianowania go polskim prymasem. Iwo zabrał swoich młodych przyjaciół nieprzypadkowo: kilka lat wcześniej poznał św. Dominika, który właśnie założył nowy zakon żebraczy - Braci Kaznodziejów zwanych później Dominikanami.

Iwo prosił Dominika o przysłanie jego przedstawicieli do Polski, ten jednak zaproponował, aby przysłać do niego miejscowych kandydatów na kaznodziejów. W Rzymie doszło do spotkania Jacka i jego przyjaciół ze św. Dominikiem i ten niezwykły zakonnik swoją charyzmatyczną osobowością urzekł młodych duchownych. Jacek, Czesław i Herman byli jednymi z ostatnich, których do zakonu św. Dominik przyjął osobiście, w niespełna rok później zmarł. Jego następca późniejszy błogosławiony przełożony zakonu Jordan w 1222 r. wysłał całą trójkę do Polski, by tam zakładali nowe domy zakonne.

Początkowo działali na Morawach i na Śląsku. Ostatecznie Czesław ruszył przez Opole do Wrocławia, gdzie spędził resztę życia, a Jacek w końcu 1222 r. dotarł do Krakowa. W pierwszym okresie zamieszkał na Wawelu, a wkrótce w nowo wybudowanym kościele i klasztorze św. Trójcy, który stał się dominikańskim centrum na środkowo-wschodnią Europę. Stąd Jacek, który okazał się apostołem niemniej charyzmatycznym niż św. Dominik, prowadził akcję chrystianizacyjną na Rusi, Litwie i w Prusach.

Wówczas to w ramach nowo utworzonej prowincji polskiej powstały klasztory Dominikanów we Wrocławiu, Iławie, Gdańsku, Płocku, Pradze czeskiej, Kamieniu Pomorskim, Chełmie, Elblągu, Toruniu, Rydze, Królewcu, Wilnie, Przemyślu i Kijowie. Wszędzie tam był Jacek i jego uczniowie. Aktywny tryb życia sprawił, że około 1240 r. Jacek zapadł na zdrowiu i osiadł w Krakowie. Tam zmarł w roku 1257.

Pochowano go początkowo w kościelnej krypcie, ale jego grób stał się szybko miejscem pielgrzymek wiernych z terenu całej polsko-litewskiej monarchii. Gdy w XVI wieku podjęto starania o oficjalne uznanie go przez papieża za świętego, z budynku klasztornego wydzielono jego dawną celę i w jej miejscu wybudowano piękną renesansową kaplicę grobową do której prowadzą schody bezpośrednio z klasztornego kościoła. Grobowiec św. Jacka jest miejscem, do którego do dziś przybywają wierni z różnych stron Europy.