Książę Jan zwany także Januszem urodził się około roku 1460 jako syn księcia opolskiego Mikołaja I i Magdaleny córki Ludwika II księcia legnicko-brzeskiego. Rządził na Opolszczyźnie od roku 1476, po śmierci ojca i najstarszego brata Ludwika.

Formalnie był księciem Opola, Strzelec i przejściowo oddanego książętom opolskim w zastaw Brzegu, w praktyce jednak rządził wspólnie z bratem Mikołajem II, który formalnie był księciem na Niemodlinie. Przez całe swoje życie Jan II starał się powiększyć terytorium księstwa kupując coraz to nowe ziemie. Już w roku 1477 wspólnie z Mikołajem II kupił od książąt oleśnickich Ziemię Prudnicką. Przez cały czas także dbał o rozwój gospodarczy swoich ziem i poddanych, za co ci ostatni obdarzyli go przydomkiem Dobry.

W roku 1497 boleśnie przeżył mord sądowy jakiego dokonano na jego młodszym bracie Mikołaju II podczas zjazdu śląskich książąt w Nysie. Inicjatorami tego morderstwa byli książęta Kazimierz II cieszyński, Henryk Ziębicki i wrocławski biskup Jan Roth. Jan II Dobry zaczął gromadzić wojska aby pomścić śmierć ukochanego brata, jednak wysiłki dyplomatyczne czeskiego króla Władysława Jagiellończyka doprowadziły ostatecznie do zażegnania wojny domowej, która postawiłaby w ogniu cały Śląsk.

W ciągu kilkudziesięciu lat swego panowania Jan II dzięki konsekwentnym zakupom stał się właścicielem niemal całego Górnego Śląska, poza Cieszynem i Oświęcimiem. Do powszechnej historii przeszedł jednak Jan II Dobry dzięki swemu dokumentowi znanemu jako ordynek górny czyli pierwsza na świecie ustawa regulująca sprawy związane z organizacją górnictwa.

Istnieją przypuszczenia, że Jan II znał wyłącznie język polski i obowiązujący na Śląsku jako język urzędowy czeski. Zadawałoby to kłam poglądom o całkowitej germanizacji śląskich przedstawicieli dynastii Piastów. Niestety książę nigdy się nie ożenił i po jego śmierci, która nastąpiła 27 marca 1532 roku księstwo opolskie stało się własnością czeskich królów.

Ostatni opolski Piast Jan II Dobry został pochowany w kościele św. Krzyża w Opolu.