Przodkowie Maxa Filkego przybyli na Śląsk prawdopodobnie z Moraw w I połowie XIX wieku i tu ulegli stopniowej germanizacji. Nie na tyle jednak by wyrzec się religii katolickiej, pomimo, że zamieszkali w Ściborzycach Małych koło Głubczyc, które wówczas nazywały się Steubendorf i były miejscowością zamieszkaną niemal wyłącznie przez ewangelików.

Max Filke urodził się 5 października 1855 roku właśnie w Ściborzycach Małych. Zapewne całkowicie ewangelickie otoczenie w jakim żyli było powodem, dla którego rodzice na naukę wysłali syna do katolickiej szkoły we Wrocławiu. Tam ujawnił się jego wielki talent muzyczny, a szczególnie wokalny. Już wkrótce został członkiem chóru wrocławskiej katedry, co pozwoliło mu rozpocząć studia muzyczne.

Dzięki swemu talentowi zyskał środki na kontynuację studiów w katolickiej szkole muzycznej w Ratyzbonie w Bawarii, po której ukończeniu w roku 1878 podjął pracę jako kantor w saksońskim mieście Duderstadt.

W roku 1879 odnotowano go jako studenta uczelni muzycznej w Lipsku, a już w 1881 roku podjął pracę w bawarskim mieście Straubing, gdzie pozostał do roku 1890. Stamtąd wyruszył do Kolonii, by w roku 1891 zostać kapelmistrzem w katedrze we Wrocławiu.

Równocześnie podjął obowiązki nauczyciela śpiewu w seminarium duchownym oraz nauczycielem we wrocławskim Instytucie Muzyki Kościelnej. Do naszych czasów przetrwał szereg jego kompozycji, które nadal są chętnie wykonywane. Napisał m.in. siedem mszy, trzy rekwia i kilka litanii oraz liczne mniejsze utwory kościelne.

Max Filke zmarł 8 października 1911 roku we Wrocławiu.