Wydana 28 czerwca 1972 roku przez Papieża Pawła VI bulla Episcoporum Poloniae coetus, miała za zadanie unormować stosunki prawne między Watykanem a Polską Rzeczpospolitą Ludową. Na jej mocy dokonano nowego podziału granic administracji kościelnej na Ziemiach Odzyskanych.
Pierwszym opolskim biskupem mianowany został Franciszek Jop, który jednak już od kilku lat de facto sprawował tę funkcję jako administrator apostolski prokatedry opolskiej. Bulla Pawła VI sankcjonowała jedynie istniejący już na Opolszczyźnie stan faktyczny.
Ponieważ po zakończeniu II wojny światowej Polska i Niemcy nie podpisały regulującego kwestię granic traktatu pokojowego, Watykan zmuszony był respektować obowiązujący nadal przedwojenny konkordat z Niemcami. Oficjalnie więc nie przeprowadzono żadnych trwałych zmian, jednak nowa sytuacja polityczna wymagała, aby podjąć działania w praktyce.
Już 15 sierpnia 1945 roku z diecezji wrocławskiej decyzją prymasa Augusta Hlonda wyodrębniono tzw. Administrację Apostolską Śląska Opolskiego. Nowa administracja obejmowała blisko 10 tys. km kw. powierzchni i liczyła ok. miliona stu tysięcy mieszkańców, z czego około 85 proc. stanowili katolicy. Administratorem apostolskim mianowany został biskup Bolesław Kominek. Ponieważ jego działalność nie zyskała sympatii komunistycznych władz PRL, 26 stycznia 1951 roku biskup Kominek musiał opuścić Opolszczyznę.
Kolejny rządca opolskiej części archidiecezji wrocławskiej został mianowany 26 kwietnia 1951 roku. Został nim biskup Franciszek Jop, ale i on nie zyskał akceptacji władz PRL i do 1956 roku pracował w Krakowie. Dopiero w październiku 1956 władze zezwoliły na ingres Franciszka Jopa do prokatedry w Opolu, który odbył się 16 grudnia tego samego roku.
Od 1 grudnia 1956 roku biskup Franciszek Jop pełnił funkcję specjalnego delegata prymasa z uprawnieniami biskupa rezydencjonalnego. 25 maja 1967 Franciszek Jop został mianowany administratorem apostolskim ad nutum Sanctae Sedis w Opolu, a 28 czerwca 1972 – pierwszym biskupem diecezji opolskiej.
