W roku 1975 grupa Nazareth była już rozpoznawalną marką na muzycznym rynku i solowy debiut jej wokalisty mógł zaskakiwać. Kiedy jednak wsłuchamy się w utwory, zobaczymy, że była to miła odmiana, raczej hołd dla idoli z przeszłości i chęć zaśpiewania kilku kawałków do repertuaru macierzystej grupy nie pasujących, niż rzeczywista próba kariery solowej. W efekcie powstała płyta, która dla fanów i tak jest "jazdą obowiązkową".

Połączenie flameco i ciężkiego rocka i to w wydaniu żeńskim, to musiało zaskakiwać w połowie lat 70-tych w Hiszpanii, ale też dwie siostry Munoz Barrull, które założyły zespół, nasłuchały się muzyki, od tradycyjnej, cygańskiej do Jimmi Hendrixa i efekt jest zaiste porywający.

Tylko jedna płyta pozostała po tym ciekawym zespole, który, chociaż zanurzony w typowej w roku 1969 psychodelii, okrasił ją bardzo nośnymi, wręcz popowymi melodiami, ale ich słodycz dyskontując gitarowymi sprzężeniami, a wszystko w dominującym, syntezatorowym sosie.