Po dekadzie zmian stylistycznych i poszukiwań, płyta "Epidemie" grupy wydała się znaleźć idealne proporcje. Jest ciężko, ale melodyjnie. Są elementy urozmaicania brzmienia i struktury kompozycji, ale subtelne, atrakcyjne dla bardziej wyrafinowanego ucha (ale też mamy tu skład wirtuozowski, poza Hoffmannem, Kupczykiem i Łysowem, Robert Friedrich i Tomasz Goehs, którzy za chwilę odejdą z zespołu). Usłyszymy wersję polskojęzyczną, wydana po anglojęzycznej i słuchaczom pozostawiam, czy jest sens zastanawiać się która wypada bardziej korzystnie.

Grupa tworząca w latach 80-tych trzon nowej fali brytyjskiego heavy metalu, nie tak popularna u nas i znana, jak chociażby Iron Maiden, ale mająca rzesze wiernych fanów i regularnie działająca i nagrywająca do dzisiaj. Chociaż debiut nie jest być może najważniejszą płytą w jej karierze, to jego wartości historycznej i sentymentalnej nie sposób przecenić.

Wydana u nas na licencji i nieco zmieniona w stosunku do oryginału, pierwsza płyta koncertowa Slayera ma dosyć "brudne" i bootlegowe brzmienie, co u jednych budziło niechęć, ale podobnie jak wiele "koncertówek" ma to niezaprzeczalny urok.