Placówka oferuje też lekcje muzealne i warsztaty tworzenia słuchowisk radiowych. Można obejrzeć ekspozycję "Sonus ex Machina" - jedyną w Polsce interaktywną prezentację barokowych maszyn służących do wytwarzania efektów dźwiękowych, jak: deszcz, wiatr czy grzmoty. Wystawa zatytułowana "Hulewicz-Kukuła", poświęcona historii Teatru Polskiego Radia, zaprasza w podróż od czasów pierwszego dyrektora Teatru Wyobraźni Witolda Hulewicza, poprzez złote lata Teatru Polskiego Radia do czasów współczesnych - dyrekcji Janusza Kukuły. Ponadto w muzeum została zgromadzona kolekcja plakatów Festiwalu Teatru Polskiego Radia i Teatru Telewizji Polskiej "Dwa Teatry", autorstwa Rafała Olbińskiego i Andrzeja Pągowskiego.

"Muzeum Teatru Polskiego Radia - Muzeum Słów i Głosów" - bo tak brzmi pełna nazwa, powstało z inicjatywy Janusza Kukuły - Dyrektora i Głównego Reżysera Teatru Polskiego Radia oraz Wojciecha Ramusa - Prezesa Zarządu Fundacji Teatr Wyobraźni, a także dyrektora Muzeum.

Historia Teatru Polskiego Radia sięga początków polskiej radiofonii - 29 listopada 1925 roku wyemitowano pierwsze słuchowisko: "Warszawiankę" Stanisława Wyspiańskiego, w reżyserii Mikołaja Alojzego Kaszyna, kierownika programowego radia. Audycję, uświetniającą obchody rocznicy Powstania Listopadowego, odegrano "na żywo" i nie została utrwalona.

W 1926 roku radiowy teatr działał już przed mikrofonami Polskiego Radia - spółki akcyjnej, która otrzymała koncesję na nadawanie i przejęła stery rozwoju radiofonii po Polskim Towarzystwie Radiotechnicznym. Zaczęły też powstawać słuchowiska oryginalne, pisane z myślą o realizacji radiowej. Pierwsze - zatytułowane "Pogrzeb Kiejstuta" autorstwa Witolda Hulewicza - zrealizowała w plenerze Rozgłośnia Wileńska Polskiego Radia 17 maja 1928 roku, niestety nieutrwalone.

To Hulewiczowi Teatr Polskiego Radia zawdzięcza rozpropagowanie określenia - "teatr wyobraźni", użytego po raz pierwszy w 1933 roku w artykule Zdzisława Marynowskiego, kierownika literackiego Polskiego Radia. Hulewicz posłużył się nim w przedwojennym opracowaniu "Teatr wyobraźni. Uwagi o słuchowisku i literackim scenarjuszu radjowym".

Przez lata z radiowym teatrem współpracowali wybitni twórcy, między innymi Melchior Wańkowicz, Maria Kuncewiczowa i Jerzy Szaniawski, którego słuchowisko "Zegarek" z 1935 roku zostało zrealizowane przez 20 rozgłośni na całym świecie. W gronie kompozytorów piszących dla Polskiego Radia byli: Jan Maklakiewicz, Roman Palester i Tadeusz Sygietyński, a spośród reżyserów można wymienić: Aleksandra Bardiniego, Zbigniewa Kopalkę, Andrzeja Piszczatowskiego, Jana Warenycię i Janusza Kukułę. Dziś Teatr Polskiego Radia zajmuje się produkcją i nadawaniem słuchowisk, będących najczęściej realizacjami utworów scenicznych. Szczególną formą są powieści dźwiękowe w odcinkach, adaptacje prozy i radiowe przedstawienia operowe. Teatr przygotowuje około 160 premier rocznie. Do audycji najbardziej rozpoznawalnych i lubianych przez słuchaczy należą radiowe nowele odcinkowe. Od 1956 roku jest emitowana powieść radiowa "Matysiakowie" a od 1960-go - "W Jezioranach", będące fenomenem na tle światowych radiofonii.

Od lat polskie słuchowiska zdobywają prestiżowe nagrody na międzynarodowych festiwalach sztuki radiowej i telewizyjnej - Prix Italia, Prix Europa, Prix Futura czy Ostankino Prize. W 2011 roku Teatr PR otrzymał tytuł Kuźni Mistrzów Mowy Polskiej. W 2015-tym został nagrodzony Złotym Berłem przyznanym przez Fundację Kultury Polskiej i Bank Millenium.

Radiowy teatr nie tylko jest wyróżniany, lecz sam też przyznaje nagrodę Wielkiego Splendora oraz Honorowego Wielkiego Splendora, a także Splendora Splendorów, honorując nimi znakomitych aktorów, reżyserów, dramaturgów i kompozytorów za wybitne kreacje w słuchowiskach radiowych oraz twórczy wkład w rozwój i umacnianie roli radia artystycznego w Polsce.