Jest autorem wielu tomików poetyckich, w tym "Poezje", "Nowe pieśni", "Biały sztandar", "Pod znakiem Syreny". Pisał utwory o tematyce refleksyjno-filozoficznej i pacyfistycznej. Wydał kilka powieści, między innymi "Cudna mieszczka", "Miecz i łokieć", "Bój olbrzymów".

Główną tematyką twórczości Wiktora Gomulickiego były obrazy ze współczesnego życia i przeszłości różnych środowisk Warszawy. Jest autorem licznych szkiców, felietonów i gawęd poświęconych historii stolicy.

Jako autor utworów warszawskich, a także "Obrazków weneckich" i poematu "Pieśń o Gdańsku" był pierwszym pisarzem polskim, który wprowadził do naszej literatury tematykę miejską - "pierwszym naszym urbanistą na większą skalę" - jak pisał o nim znany historyk literatury i kultury polskiej Aleksander Brückner.

Przez wiele lat Wiktor Gomulicki zajmował się także publicystyką. Pracował w redakcjach "Kuriera Warszawskiego" i "Kuriera Codziennego", redagował czasopisma "Mucha", "Kolce", "Tygodnik Powszechny". Współpracował też z "Prawdą", "Świtem" i "Krajem".
Zmarł w Warszawie 14 lutego 1919 roku. Został pochowany na stołecznych Powązkach.

Jego syn Juliusz Wiktor Gomulicki (1909-2006) był znanym historykiem literatury i eseistą.