Studio emisyjne oraz niezbędne urządzenia mieściły się w pomieszczeniach na najwyższym piętrze i w podziemiach gmachu Prudentialu. Metalowy maszt nadawczy był zlokalizowany na dachu budynku. Antenę umieszczono na wysokości 87 metrów. Pozwalało to na odbiór sygnału radiowego w promieniu 30 kilometrów oraz wizyjnego w promieniu 20 kilometrów od stacji nadawczej.

O przygotowaniach do emisji programu pisały gazety - wśród nich "Dziennik Ostrowski", który 10 września zamieścił krótką zapowiedź wydarzenia: "Na drapaczu chmur w Warszawie przy Placu Napoleona została zainstalowana wieżyczka o misternej konstrukcji. Z wieżyczki tej będą nadawane obrazy telewizyjne. Warszawska stacja telewizyjna ma na razie charakter czysto doświadczalny. Chodzi głównie o przeszkolenie personelu i zapoznanie go z tajnikami telewizji".

Po pierwszej emisji kontynuowano eksperymenty telewizyjne. Już w następnym roku, 26 sierpnia 1939, podczas otwarcia II Dorocznej Wystawy Radiowej w Warszawie, w publicznym pokazie telewizyjnym wyemitowano pierwszy oficjalny program. Zaprezentowano film promujący Polskie Radio oraz występ aktorki Ireny Zaleskiej.

Program telewizyjny został zaprezentowany publicznie na trzech odbiornikach. Były one zlokalizowane w ówczesnej siedzibie Polskiego Radia przy Zielnej, w Państwowym Instytucie Telekomunikacyjnym przy Ratuszowej oraz w Urzędzie Telekomunikacyjnym przy Poznańskiej. W 1939 roku w Polsce istniało kilkanaście odbiorników telewizyjnych, które były wówczas bardzo drogie - koszt jednego przekraczał dziesięciokrotnie uposażenie oficera. Telewizory przypominały szafy, z ekranami wielkości kartki pocztowej. Wśród posiadaczy tych urządzeń byli prezydent Ignacy Mościcki i słynny śpiewak Jan Kiepura.

(więcej)

Początki telewizji w Polsce miały miejsce 10 lat po premierze tego przekazu telewizyjnego na świecie. Pierwsza transmisja telewizyjna - z Londynu do Nowego Jorku - odbyła się 27 stycznia 1928 roku. Pół roku później w Londynie odbyła się transmisja w kolorze.

Udany przekaz telewizyjny w Polsce w 1938 roku stał się możliwy dzięki wcześniejszym wieloletnim przygotowaniom i eksperymentom, prowadzonym przez ludzi radia. Pierwsze próby były podejmowane już w latach 20., ale na efekty trzeba było czekać kilka lat.

W 1931 roku w Rozgłośni Polskiego Radia w Katowicach zbudowano aparaturę do nadawania i odbioru sygnału telewizyjnego, z wykorzystaniem wirującej tarczy z otworami - tak zwanej tarczy Nipkowa. Konstruktorami byli inżynierowie Fryderyk Dyrna i Edward Twardawa, wraz ze współpracownikami. Ich urządzenie jednak nie pozwalało na przekazywanie obrazu na duże odległości - nadajnik i odbiornik musiały być zsynchronizowane i napędzane wspólnym silnikiem.

W 1935 roku próby były prowadzone na Politechnice Warszawskiej i w Państwowym Instytucie Telekomunikacyjnym, gdzie utworzono Dział Telewizji. Rok później eksperymenty nad przesyłaniem obrazu rozpoczęło Polskie Radio - inżynier Władyslaw Cetner przystąpił do budowy nadajników.

Prace udoskonalające przekaz telewizyjny przerwała wojna. Do eksperymentów w dziedzinie przekazu wizyjnego powrócono w 1947 roku, a pierwszy program po wojnie został wyemitowany 25 października 1952 roku. Codzienne emisje rozpoczęły się dopiero 1 lutego 1961 roku.