W 1928 roku wyścig nazwano "Pierwszym Biegiem Kolarskim Dookoła Polski". Patronem zawodów był prezydent Ignacy Mościcki, a przewodniczącym Komitetu Honorowego Marszałek Józef Piłsudski. Zawody zorganizowało Warszawskie Towarzystwo Cyklistów. Kolarze przejechali łącznie 1491 kilometrów podzielonych na osiem etapów. Odwiedzili między innymi Lublin, Lwów, Rzeszów, Kraków, Poznań, Łódź, by na koniec wrócić do stolicy.

Zwycięzca - Feliks Więcek - szybko stał się jednym z najbardziej znanych Polaków. W plebiscycie "Przeglądu Sportowego" na najlepszych sportowców 1928 roku wyprzedzili go tylko: lekkoatletka, pierwsza polska złota medalistka olimpijska Halina Konopacka i najwszechstronniejszy narciarz okresu międzywojennego, trzykrotny olimpijczyk Bronisław Czech.

(więcej)

Tour de Pologne szybko stał się jednym z najważniejszych wydarzeń sportowych międzywojennej Polski. Setki tysięcy ludzi zbierały się wzdłuż trasy, aby dopingować rowerzystów. Przed II wojną światową kolarskie wyścigi w niczym nie przypominały dzisiejszych sportowych widowisk. Cykliści jechali ze średnią prędkością około 25 kilometrów na godzinę, pokonywali etapy liczące nawet 300 kilometrów. Zamiast wożenia bidonów i batonów, zatrzymywali się, aby zjeść posiłek.

Z powodu problemów finansowych wyścigi w okresie międzywojennym rozegrano tylko pięć razy, w latach 1928, 1929, 1933, 1937 i 1939. Do 1937 roku ścigali się tylko Polacy, w czwartej edycji wzięli udział także zawodnicy z Węgier, Rumunii, Francji i Włoch. Imprezę reaktywowano w 1947 roku, a wyścig zakończył się zwycięstwem Stanisława Grzelaka. Od 1957 roku kolarze w przypadku awarii roweru, mogli skorzystać z pomocy wozu technicznego, kibiców, a nawet innych zawodników. Podczas tej edycji po raz pierwszy zastosowano na finiszu fotokomórkę.

W okresie PRL Tour de Pologne pozostawał w cieniu Wyścigu Pokoju, słynnej majowej imprezy, będącej dla kolarzy krajów bloku wschodniego tym, czym dla zawodowców jest Tour de France.

Do 1992 roku Tour de Pologne miał status wyścigu amatorskiego, z wyjątkiem imprezy w 1974, kiedy wystartowali też zawodowcy. Od 1993 roku wyścig, po przejęciu organizacji przez byłego słynnego polskiego kolarza, wicemistrza olimpijskiego z Moskwy, Czesława Langa, jest w pełni zawodowy.

Ostatnim Polakiem, który wygrał Tour de Pologne był Michał Kwiatkowski w 2018 roku. W XXI wieku triumfowali jeszcze - w 2014 Rafał Majka, a w 2003 Cezary Zamana. Najczęściej wygrywający te zawody Polacy to: Dariusz Baranowski, Andrzej Mierzejewski i Marian Więckowski, którzy okazywali się najlepsi po trzy razy. Polacy wygrywali Tour de Pologne 52 razy, Belgowie sześć, a Włosi czterokrotnie. Najwięcej etapów - 15 - wygrał Ryszard Szurkowski, który co ciekawe, nigdy nie zwyciężył w klasyfikacji generalnej. Najkrótszy Tour de Pologne liczył 606 kilometrów w 1947 roku, najdłuższy - sześć lat później - 2311. Najdłuższy etap miał aż 320 kilometrów, a kolarze jechali z Warszawy aż do Lwowa.

W 2016 roku rozegrano pierwszy i jedyny do tej pory Tour de Pologne kobiet. Zwyciężyła w nim Szwajcarka Jolanda Neff. Wystartowały 72 zawodniczki, a wyścig zakończyło 59 z nich. Kolarki rywalizowały na czterech etapach, o łącznej długości 182 kilometrów. W tym roku Tour de Pologne obchodził potrójny jubileusz: minęło 95 lat od pierwszych zawodów, rozgrywany był po raz 80., a Czesław Lang zorganizował go już po raz 30. Zwycięzcą Tour de Pologne, którego jedynym radiowym patronem medialnym było Polskie Radio, został Słoweniec Matej Mohorič. Najlepszy Polak - Michał Kwiatkowski - był trzeci.