Francja i Wielka Brytania wypowiedziały wojnę III Rzeszy, po odrzuceniu przez rząd niemiecki ultimatum z żądaniem natychmiastowego wycofania Wehrmachtu z Polski i Wolnego Miasta Gdańska. Jednak niedługo potem, 12 września 1939 roku na posiedzeniu Rady Najwyższej Sprzymierzonych podczas tajnej konferencji w Abbeville, Francja i Wielka Brytania postanowiły o niepodejmowaniu ofensywy. Było to złamanie zobowiązań sojuszniczych. Ambasadorowie Rzeczypospolitej, w Wielkiej Brytanii - Edward Bernard Raczyński i we Francji - Juliusz Łukasiewicz, bezskutecznie próbowali wyegzekwować wywiązanie się tych krajów z zawartych umów.

Okres od września 1939 do maja 1940 roku zyskał angielską nazwę "udawana wojna" - "phoney war", a po niemiecku - "wojna na siedząco" - "Sitzkrieg". Wojna polegała na bezczynności lądowych sił francuskich i niemieckich na zachodniej granicy III Rzeszy. Wehrmacht wykorzystał ten czas do przygotowania ofensywy na Zachodzie, którą Hitler rozpoczął wiosną 1940 roku, atakując tym razem kraje zachodniej Europy. Dopiero wtedy nastąpiło faktyczne rozszerzenie konfliktu na skalę światową.

(więcej) Strategia obrony terytorium Polski naczelnego wodza marszałka Edwarda Rydza-Śmigłego była oparta na sojuszniczej umowie z Zachodem. Brak interwencji militarnej Brytyjczyków i Francuzów umożliwił Niemcom i od 17 września Sowietom, pokonanie polskiego oporu i rozbiór państwa. 1 września od południa zaatakował nas trzeci kraj - Słowacja, która przekroczyła granicę bez wypowiedzenia wojny, rozpoczynając okupację polskiego Spiszu i Orawy.
Z powodu zaciętego oporu Polaków podczas kampanii wrześniowej, Trzecia Rzesza nie była w stanie wycofać i przerzucić na Zachód żadnych jednostek bojowych z frontu polskiego. Był to jedyny okres w latach 1939-1940, gdy alianci, dzięki silnemu oporowi Polski, mieli na froncie zachodnim przewagę liczebną i strategiczną nad armią niemiecką. Przewaga ta nie została wykorzystana.

Po zakończeniu II wojny światowej, w trakcie procesu norymberskiego, niemiecki marszałek polny Wilhelm Keitel i generał Alfred Jodl oświadczyli, że Wehrmacht odnoszący sukcesy w osobnych kampaniach przeciwko Polsce, a później - Francji, nie sprostałby wojnie na dwa fronty w 1939 roku. Według świadectwa Jodla: "Do roku 1939 byliśmy oczywiście w stanie sami rozbić Polskę. Ale nigdy, ani w roku 1938, ani w 1939, nie zdołalibyśmy naprawdę sprostać skoncentrowanemu wspólnemu atakowi tych państw (Wielkiej Brytanii, Francji, Polski). I jeśli nie doznaliśmy klęski już w roku 1939, należy to przypisać jedynie faktowi, że podczas kampanii polskiej około 110 dywizji francuskich i brytyjskich pozostało kompletnie biernych wobec 23 dywizji niemieckich".