Po wybuchu II wojny światowej, jako 16-latka, Sue Ryder wstąpiła ochotniczo do Formacji Pielęgniarek Pierwszej Pomocy. Została skierowana do polskiej sekcji brytyjskiego Zarządu Operacji Specjalnych, który zajmował się dywersją w okupowanej Europie. Poznała Polaków, którzy jako "cichociemni" skoczkowie wracali do kraju, by działać w ruchu oporu. Przygotowywała transporty ze zrzutami dla walczącej w Powstaniu Warszawskim stolicy.

W 1953 roku powołała do życia fundację swojego imienia, która w 15 krajach świata wybudowała ponad 80 domów służących chorym i cierpiącym. Dla finansowania działalności fundacji założyła ponad 600 sklepów charytatywnych. Pierwszy z nich powstał w latach 50. XX wieku w Londynie. Pierwszy w Polsce założyła sama Sue Ryder w 1992 roku.

W 1979 roku otrzymała od królowej Elżbiety II tytuł Para Anglii. Za swoją szlachecką siedzibę przyjęła symbolicznie Warszawę. Jako Lady Ryder of Warsaw zasiadała w brytyjskiej Izbie Lordów, gdzie przez lata była orędowniczką polskich spraw. Pisała: "Czuję, że należę do Polski. To barwny kraj, tak często źle rozumiany, stosunkowo mało znany i ze względu na położenie geograficzne narażony przez całą swoją długą historię na ataki ze strony silniejszych sąsiadów".

Została odznaczona wieloma wyróżnieniami brytyjskimi i zagranicznymi, w tym polskimi. Uhonorowano ją między innymi Orderem Imperium Brytyjskiego, orderami św. Michała i św. Jerzego, a także Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. W 1983 roku odebrała z rąk dzieci Order Uśmiechu. Uroczystość odbyła się w Konstancinie-Jeziornie, gdzie Sue Ryder stworzyła dom dla dzieci z reumatoidalnym zapaleniem stawów. Była honorowym obywatelem Warszawy, Konstancina-Jeziorny i Gdyni. Otrzymała tytuły doktora honoris causa ośmiu uczelni. Zmarła 2 listopada 2000 roku. W 2016 roku w Warszawie zostało otwarte Muzeum Sue Ryder. Poświęcona jej placówka mieści się w Rogatce Mokotowskiej przy placu Unii Lubelskiej.

(więcej)

Urodziła się 3 lipca 1923 roku w ziemiańskiej rodzinie osiadłej w hrabstwie Suffolk. Jej dom rodzinny sąsiadował ze slumsami, gdzie bywała z mamą, która tłumaczyła jej, że tak również wygląda życie. "Nie zamykaj oczu, nie odwracaj głowy" - radziła córce.

Podczas wojny współpracowała z cichociemnymi, podziwiając ich odwagę, determinację i poświęcenie. Mówiła, że warto było za nich umierać, ale i dla nich żyć. Wspominała ich potem jako wesołych, śpiewających i tańczących, mimo niezwykle niebezpiecznych misji, które pełnili.

Po zakończeniu działań wojennych pracowała w organizacjach pomagającym ofiarom wojny w Europie. Gdy Armia Brytyjska odsyłała do Związku Sowieckiego Rosjan, którzy przeżyli niemieckie obozy koncentracyjne, pomogła niektórym z nich zdobyć polskie lub czeskie dokumenty, a innym ukryć się. Po wojnie, podczas procesów w sądach sił sprzymierzonych, wstawiała się za ofiarami faszystów, które miały odpowiadać za odwet na oprawcach lub kradzież jedzenia. Jeździła po Niemczech, starając się odnaleźć ponad tysiąc obcokrajowców, którzy trafili do tamtejszych więzień.

Do 1978 roku organizowała wyjazdy wypoczynkowo-rehabilitacyjne do Wielkiej Brytanii dla byłych więźniów obozów koncentracyjnych. Z tej formy pomocy skorzystało około 8 tysięcy osób, głównie Polaków. Wraz ze swoim mężem Leonardem Cheshire (1917-1992), słynnym pilotem RAF-u, bohaterem II wojny światowej i zasłużonym działaczem charytatywnym, inicjowała wspólne akcje humanitarne w różnych krajach świata.