Mistrzyni słowa, lakoniczności i subtelnego humoru, była także krytykiem, felietonistką i tłumaczką. W 1996 roku otrzymała literacką Nagrodę Nobla, przyznaną "za poezję, która z ironiczną precyzją odsłania prawa biologii i działania historii we fragmentach ludzkiej rzeczywistości".

Twórczość Szymborskiej cechuje precyzja i oszczędność słowa, posługiwanie się ironią i paradoksem, a także treści filozoficzne. Wiersze poetki często ukazują świat z perspektywy codziennych zdarzeń i zwykłych, nawet błahych rzeczy. Obserwacje życia łączą się z głęboką refleksją o egzystencji człowieka.

Poetka jest uważana za propagatorkę krótkich rymowanych anegdot w formie limeryków, a także za twórczynię takich żartobliwych gatunków literackich, jak lepieje, moskaliki czy altruiki.

W 2011 roku Wisława Szymborska została uhonorowana najwyższym polskim odznaczeniem - Orderem Orła Białego. Była także laureatką wielu prestiżowych wyróżnień, między innymi Nagrody Polskiego PEN Clubu, a także nagród - Herdera, Goethego oraz Kościelskich. W 2001 roku otrzymała dyplom honorowego członka Amerykańskiej Akademii Sztuki i Literatury.

Poetka zmarła w Krakowie 1 lutego 2012 roku. W dniu jej pogrzebu, 9 lutego w południe, z krakowskiej Wieży Mariackiej zamiast tradycyjnego hejnału została odegrana melodia Andrzeja Mundkowskiego skomponowana do wiersza noblistki "Nic dwa razy". Wisława Szymborska została pochowana na Cmentarzu Rakowickim.

W 2012 roku został wydany tom poezji noblistki "Wystarczy", a w 2014 - "Czarna piosenka".

Zgodnie z testamentem poetki po jej śmierci została założona Fundacja Wisławy Szymborskiej. Jej głównym celem jest opieka nad literacką spuścizną patronki. Od 2013 roku instytucja przyznaje międzynarodową nagrodę poetycką jej imienia. W 2016 roku fundacja, we współpracy z wydawnictwem "Znak", wydała dwie książki biograficzne o Wisławie Szymborskiej. W 2019 roku w Bibliotece Jagiellońskiej została utworzona wystawa rękopisów poetki "Radość Pisania".

(więcej)

Urodziła się 2 lipca 1923 roku na Prowencie, folwarku stanowiącym część Kórnika pod Poznaniem. W 1929 roku zamieszkała w Krakowie, z którym była związana do końca życia. Podczas okupacji na tajnych kompletach zdała maturę, a po wojnie studiowała polonistykę i socjologię na Uniwersytecie Jagiellońskim.

Debiutowała w 1945 roku w krakowskim "Dzienniku Polskim" wierszem "Szukam słowa". W latach 1947-1948 była sekretarzem dwutygodnika oświatowego "Świetlica Krakowska", zajmowała się między innymi ilustracjami do książek.

Pierwszy tom poetycki "Dlatego żyjemy" wydała w 1952 roku. Początkowa twórczość Szymborskiej była zgodna z wymogami socrealizmu, zdarzały się jej też utwory opiewające stalinizm. Publikowała na łamach "Życia Literackiego" felietony z cyklu "Lektury nadobowiązkowe", wydane w latach 80. w formie książkowej.

W 1953 roku podpisała rezolucję Związku Literatów Polskich w Krakowie, potępiającą skazanych w tzw. procesie księży kurii krakowskiej, sfingowanym przez komunistyczne władze. W 1964 roku poetka znalazła się wśród sygnatariuszy protestu krytykującego Radio Wolna Europa za nagłośnienie Listu 34. Do 1966 należała do PZPR. Po usunięciu z partii Leszka Kołakowskiego oddała legitymację partyjną, odcięła się też od swojej wcześniejszej twórczości.

Jeszcze w 1957 roku Szymborska nawiązała kontakty z paryską "Kulturą" i Jerzym Giedroyciem. W 1975 podpisała List 59, w którym polscy intelektualiści protestowali przeciwko zmianom w konstytucji, wprowadzającym zapis o kierowniczej roli PZPR i sojuszu ze Związkiem Radzieckim. Byłą także sygnatariuszką podobnej inicjatywy przedstawicieli kultury, których protest nazwano "Memoriałem 101".

Po Czerwcu 1976 - robotniczym proteście brutalnie spacyfikowanym przez komunistyczne władze - odeszła z redakcji "Życia Literackiego". Publikowała w "Odrze", "Twórczości", "Współczesności" oraz "The Literary Review".

W latach 80. współpracowała z opozycją demokratyczną, z podziemnym czasopismem "Arka" oraz paryską "Kulturą". Od 1981 do 1983 roku należała do zespołu redakcyjnego miesięcznika "Pismo", wydawanego w drugim obiegu. W 1989 roku współzakładała Stowarzyszenie Pisarzy Polskich. Od 1995 była członkiem Polskiej Akademii Umiejętności. Wisława Szymborska udzielała się też społecznie, między innymi była pomysłodawczynią przyznawania tytułu "Społecznik Roku" i założycielką funduszu na ten cel. Przekazała też część Nagrody Nobla na rzecz Europejskiego Centrum Przyjaźni Dziecięcej w Świdnicy. Dostała wówczas Dziecięcą Nagrodę SERCA.

W 1997 roku poetka otrzymała Honorowe Obywatelstwo Stołecznego Królewskiego Miasta Krakowa, z którym była związana przez kilkadziesiąt lat.