W czasie II wojny światowej był żołnierzem Armii Krajowej, uczestnikiem Powstania Warszawskiego, po zakończeniu działań zbrojnych spędził ponad 9 lat w stalinowskich więzieniach, z czego ponad 100 w celi śmierci. Potem zasłynął jako adwokat w procesach politycznych między innymi żołnierzy AK i WiN, antykomunistycznej organizacji Ruch, Komitetu Obrony Robotników, przywódców KPN, a także członków Solidarności w okresie stanu wojennego. Zyskał miano obrońcy bezkompromisowego, zaangażowanego i odważnego. Dwukrotnie pozbawiono go możliwości wykonywania zawodu, w 1983 roku został wysłany na przymusową emeryturę.

Był współautorem statutu wolnych związków zawodowych, który stał się podstawą statutu NSZZ "Solidarność", przez kilka lat doradzał Lechowi Wałęsie. W 1989 roku uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu jako niezależny ekspert. Podczas posiedzenia inauguracyjnego w niezaplanowanym wystąpieniu, wyciętym przez telewizję, zaproponował uczczenie minutą ciszy kapłanów związanych z opozycją - Stefana Niedzielaka i Stanisława Suchowolca. Obaj zostali zamordowani w styczniu 1989 roku w niewyjaśnionych okolicznościach.

W tym samym wystąpieniu upominał się o interesy Solidarności - jak to ujął - "niegrzecznej", dla której nie znaleziono miejsca przy stole obrad. Poparł też postulat zniesienia cenzury i domagał się wyjaśnienia sprawy Katynia. Krytycznie odniósł się do idei częściowo wolnych wyborów 1989 roku - wyborów kontraktowych - choć zdecydował się ubiegać w nich o mandat poselski, jednak bez powodzenia. Po 1989 roku podjął praktykę adwokacką.

Zmarł 25 lutego 1994 roku. Został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

W 2006 roku został pośmiertnie odznaczony przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski "za wybitne zasługi w działalności na rzecz przemian demokratycznych w Polsce, za osiągnięcia w pracy zawodowej i społecznej". Wcześniej, w 1990 roku, decyzją prezydenta na uchodźstwie Ryszarda Kaczorowskiego został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.