"Wszelkim materialnym i duchowym dobrem hojnie ubogacała swą drugą ojczyznę. Biegła w kunszcie dyplomatycznym, położyła podwaliny pod wielkość XV-wiecznej Polski. Ożywiała religijną i kulturalną współpracę między narodami, a jej wrażliwość na krzywdy społeczne wielekroć była sławiona przez poddanych" - podkreślił Jan Paweł II w homilii podczas mszy kanonizacyjnej.

Jadwiga z dynastii Andegawenów była córką Ludwika Węgierskiego. W 1384 roku, w wieku 10 lat, została koronowana na króla Polski, a dwa lata później, po koronacji jej męża księcia litewskiego Władysława Jagiełły na władcę naszego kraju, została królową. Królowa Jadwiga zajmowała się działalnością dyplomatyczną i polityczną, między innymi wiosną 1387 roku stanęła na czele wyprawy rycerstwa polskiego i przyczyniła się do ponownego przyłączenia do Polski, zajętej przez Węgrów Rusi Czerwonej. Odegrała wielką rolę w konflikcie z Krzyżakami, interweniując w sprawie ich zbrojnych ataków na Litwę. Wrażliwa na los drugiego człowieka, niosła pomoc potrzebującym, wspomagała chorych i biednych, ufundowała między innymi szpital w Bieczu.

Dzięki niej powstało wiele kościołów, w tym ojców karmelitów na Piasku w Krakowie. Doceniając znaczenie nauki dla społeczeństwa, zadbała o odnowienie podupadłej po śmierci Kazimierza Wielkiego Akademii Krakowskiej. Uzyskała zgodę papieża na utworzenie fakultetu teologii, a także zleciła pierwsze tłumaczenie Księgi Psalmów na język polski, tzw. Psałterz Jadwigi lub Floriański.

Królowa Jadwiga zmarła w opinii świętości, czczona przez lud, 17 lipca 1399 roku w Krakowie, w wieku 25 lat. Została pochowana w Katedrze na Wawelu. Tam też znajduje się słynny Czarny Krucyfiks, który przywiozła, przyjeżdżając do Polski. Przed nim królowa wielokrotnie się modliła, zanim podjęła najważniejsze decyzje życiowe, zarówno osobiste, jak i dotyczące monarchii i kraju.

W testamencie Jadwiga zapisała swój majątek Akademii Krakowskiej. Kiedy w 1887 roku otwarto grobowiec monarchini, okazało się, że insygnia królewskie wykonano ze skóry i drewna. Dokumentację tego wydarzenia, w postaci szczegółowych rysunków, wykonał słynny polski malarz Jan Matejko.

Wkrótce po śmierci Jadwigi jej kult zaczął się rozszerzać i już w XV wieku podjęto pierwsze próby wyniesienia królowej na ołtarze. Wysiłki te znalazły pomyślny finał dopiero 31 maja 1979 roku - dwa dni przed pierwszą pielgrzymką do Polski Jan Paweł II beatyfikował Jadwigę przez zatwierdzenie jej kultu w archidiecezji krakowskiej. Niedługo potem, 8 czerwca 1979 roku, w Katedrze Wawelskiej odprawił uroczystą mszę ku jej czci.

W 1996 roku Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych ogłosiła dekret o heroiczności cnót królowej Jadwigi, a później - dokument stwierdzający cudowne uzdrowienie za jej wstawiennictwem. Otworzyło to drogę do wyniesienia królowej na ołtarze, co stało się 8 czerwca 1997 roku.

(więcej)

Jadwiga urodziła się prawdopodobnie 18 lutego 1374 roku. Imię otrzymała po matce Kazimierza Wielkiego lub św. Jadwidze Śląskiej. Wychowywała się w Budzie i Wiedniu. Była osobą wykształconą, znała kilka języków. Rodzice planowali dla niej małżeństwo z Wilhelmem Habsburgiem, księciem austriackim. Dokonano uroczystych zaślubin dzieci "pro futuro" - na przyszłość. Jednak po śmierci ojca Jadwigi w 1382 roku, jej matka - Elżbieta Bośniaczka - przeznaczyła Jadwigę na tron Polski.

16 października 1384 roku w Krakowie dziewczynka została koronowana na króla Polski przez arcybiskupa gnieźnieńskiego Bodzantę. Z powodu małoletności Jadwigi, rządy sprawowali możnowładcy małopolscy, pozostający w kontakcie z matką. I to oni sprzeciwili się oddaniu polskiego tronu Wilhelmowi Habsburgowi. Chcąc związać Polskę z Litwą, co zostało zapoczątkowane unią w Krewie w 1385 roku, ofiarowali polską koronę wielkiemu księciu litewskiemu Jagielle. Miał on przyjąć, wraz ze swoim państwem, chrzest. Główną przyczyną zawarcia unii było zagrożenie ze strony Krzyżaków.

W 1386 roku Jagiełło przybył do Krakowa, gdzie został ochrzczony i przybrał imię Władysław. 18 lutego tego samego roku w Katedrze Wawelskiej odbył się ślub młodziutkiej Jadwigi z Jagiełłą, który 4 marca został koronowany na króla Polski.

Po latach oczekiwań, 22 czerwca 1399 roku, Jadwiga urodziła córkę Elżbietę Bonifację, która po trzech tygodniach zmarła. Wkrótce potem, 17 lipca 1399 roku, zmarła również Jadwiga. Została pochowana wraz z córką w prezbiterium Katedry Wawelskiej. Po 1887 roku, już w XX wieku - w 1949 roku - szczątki królowej zostały przeniesione do sarkofagu z białego marmuru kararyjskiego, wykonanego jeszcze podczas zaborów, w 1902 roku w Rzymie przez Antoniego Madeyskiego.

W 1949 szczątki Jadwigi poddano gruntownej analizie, i stwierdzono, że należały do młodej kobiety, która w epoce, w jakiej żyła, odznaczała się bardzo wysokim wzrostem - od 175 do 182 centymetrów. W 1987-mym, wówczas już relikwie królowej przełożono do nowego relikwiarza z brązu. Został umieszczony we wnęce ołtarza Pana Jezusa Ukrzyżowanego Katedry na Wawelu.