W latach 1914-1917 był żołnierzem Legionów Polskich i adiutantem Józefa Piłsudskiego, potem, na początku lat 20. - attaché wojskowym Rzeczpospolietj w Paryżu i Brukseli. W 1926 roku, w czasie zamachu majowego, opowiedział się po stronie marszałka. Jako dyplomata stosował politykę równowagi w stosunkach między sąsiadami Polski - ZSRR i Niemcami. Był też przeciwnikiem udziału Rzeczypospolitej w układach zbiorowych, które - według niego - ograniczały swobodę polskiej polityki.

Przyczynił się do zawarcia z ZSRR w lipcu 1932 roku paktu o nieagresji i podpisania półtora roku później, w styczniu 1934, deklaracji o niestosowaniu przemocy z Niemcami. W 1939 roku, w sytuacji narastającego zagrożenia ze strony III Rzeszy, przyjął gwarancje brytyjskie, do których wkrótce przyłączyła się również Francja.

5 maja 1939 roku Józef Beck wygłosił w Sejmie słynną mowę, w której odrzucił niemieckie roszczenia względem Polski. Przemówienie było reakcją na groźby Adolfa Hitlera domagającego się między innymi włączenia Wolnego Miasta Gdańska do III Rzeszy, w zamian za pokój. Kilka dni wcześniej Niemcy wypowiedziały polsko-niemiecki pakt o nieagresji z 1934 roku.

Mowy Józefa Becka wysłuchali posłowie, korpus dyplomatyczny i zagraniczni dziennikarze. Przemówienie transmitowało Polskie Radio. Szef polskiej dyplomacji zakończył wystąpienie słowami, które wywarły olbrzymie wrażenie i przeszły do historii: "(...) pokój, jak prawie wszystkie sprawy tego świata ma swoją cenę, wysoką, ale wymierną. My w Polsce nie znamy pojęcia pokoju za wszelką cenę. Jest tylko jedna rzecz w życiu ludzi, narodów i państw, która jest bezcenną. Tą rzeczą jest honor". Wystąpienie przysporzyło politykowi ogromnej popularności w Polsce i za granicą.

Po napaści Niemiec na Polskę i sowieckiej agresji na nasz kraj, późnym wieczorem 17 września 1939 Józef Beck wraz z polskim rządem ewakuował się do Rumunii. Uniemożliwiono mu przedostanie się dalej na Zachód. Internowany przez władze rumuńskie, przebywał między innymi w Slănic, Braszowie i Bukareszcie. Zmarł 5 czerwca 1944 roku w Stăne?ti, został pochowany w stolicy kraju. W 1991 roku jego prochy sprowadzono do Polski i złożono na Cmentarzu Wojskowym na warszawskich Powązkach.

(więcej)

Józef Beck urodził się 4 października 1894 roku w Warszawie. Studiował na Politechnice Lwowskiej, a w 1913 przeniósł się do Akademii Eksportowej w Wiedniu. Po wybuchu I wojny światowej przerwał studia i wstąpił do Legionów Polskich, został przydzielony do artylerii w I Brygadzie. Odznaczył się między innymi w trakcie działań na froncie rosyjskim w bitwie pod Kostiuchnówką w lipcu 1916 roku.

Podczas kryzysu przysięgowego w 1917 znalazł się wśród oficerów, którzy odmówili złożenia przysięgi wierności cesarzowi niemieckiemu. Został zwolniony z Legionów i wcielony do armii austriackiej. Wkrótce przedostał się do Lwowa. Nawiązał wówczas kontakt z Polską Organizacją Wojskową, i jako jej członek realizował tajne misje na Ukrainie i w Rosji.

W listopadzie 1918 roku wstąpił do oddziałów Wojska Polskiego, organizowanych przez Edwarda Rydza-Śmigłego, a konkretnie do 1. Baterii Artylerii Konnej. Pod koniec 1918 roku na czele I plutonu wyruszył na front ukraiński.

W latach 1924-1925 był słuchaczem rocznego Kursu Doszkolenia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Po jego ukończeniu został szefem Oddziału IIIa Biura Ścisłej Rady Wojennej.

Podczas zamachu majowego w 1926 roku opowiedział się po stronie marszałka Józefa Piłsudskiego. Pełnił wówczas funkcję szefa sztabu jego głównych sił - Grupy Operacyjnej gen. Gustawa Orlicza-Dreszera. Po przewrocie został szefem gabinetu ministra spraw wojskowych Piłsudskiego, a od sierpnia do grudnia 1930 roku był wicepremierem w rządzie Piłsudskiego. W grudniu 1930 został wiceministrem spraw zagranicznych.

Od listopada 1932 do końca września 1939 roku pełnił funkcję szefa MSZ. Od 1935 zasiadał również w Senacie.

Józef Beck został odznaczony między innymi: Orderem Orła Białego, Krzyżem Srebrny Orderu Virtuti Militari, Krzyżem Niepodległości z Mieczami, trzykrotnie Krzyżem Walecznych oraz Złotym Krzyżem Zasługi.