Wielu historyków literatury uznaje Norwida za jednego z najważniejszych twórców polskiego romantyzmu i uważa za "czwartego wieszcza". Inni zwracają uwagę na fakt, że dramatopisarz w programie artystycznym postulował antyromantyczną "literaturę czynu" i zaliczają jego twórczość raczej do klasycyzmu i parnasizmu. Zapewne dlatego Norwid nie był rozumiany przez współczesnych i za życia zdołał opublikować tylko nieliczne utwory.

Przeważającą część życia spędził za granicą, głównie w Paryżu, żyjąc w nędzy i utrzymując się z prac dorywczych. Zmarł osamotniony w zakładzie opiekuńczym św. Kazimierza, podparyskim przytułku dla polskich sierot i weteranów. Personel placówki po śmierci poety spalił część jego pism.

Sławę Cyprian Kamil Norwid zyskał 20 lat po śmierci, gdy jego twórczością zainteresował się Zenon Przesmycki "Miriam", który stał się pierwszym edytorem jego utworów. Pełne wydanie dzieł Norwida w 11 tomach ukazało się jednak dopiero w pierwszej połowie lat 70., za sprawą Juliusza Wiktora Gomulickiego.

Przed wojną Juliusz Osterwa wystawił "Pierścień wielkiej damy" Norwida, a Aleksander Zelwerowicz "Noc tysiączną drugą". Po wojnie jako inscenizator poety zasłynął Wilam Horzyca. W latach 70. utwory Norwida trafiły do muzyki rozrywkowej między innymi za sprawą Czesława Niemena i Wandy Warskiej.

Pochowany w zbiorowej mogile, Norwid doczekał się symbolicznego pochówku na Wawelu w krypcie Wieszczów w 2001 roku, w 180. rocznicę swych urodzin . Urna z ziemią z grobu poety została umieszczona obok nagrobków Adama Mickiewicza i Juliusza Słowackiego.

(więcej)

Cyprian Kamil Norwid urodził się 24 września 1821 roku w mazowieckiej wsi Laskowo-Głuchy. Pochodził ze szlacheckiej rodziny herbu Topór. W latach 1831-1837 uczył się w warszawskim gimnazjum, następnie w szkole malarskiej. W 1842 roku wyjechał z Warszawy i udał się do Włoch, gdzie rozpoczął studia rzeźbiarskie.

Aresztowany w 1846 roku w Berlinie, został oskarżony o współudział w wydarzeniach rewolucyjnych na ziemiach polskich. W więzieniu nabawił się częściowej głuchoty. Po wyjściu na wolność wyjechał do Brukseli. Tam zdecydował się pozostać na emigracji. Przebywał między innymi w Rzymie i Paryżu. Był związany ze stronnictwem księcia Adama Jerzego Czartoryskiego - Hotelem Lambert.

Od 1840 roku Norwid publikował wiersze w czasopismach. W latach 1865-1866 przygotował do druku zbiór wierszy "Vade-mecum", na który nie znalazł wydawcy. Za życia nie zdołał wydać ani wystawić żadnych innych utworów, wśród nich wielkich dramatów, jak "Noc tysięczna druga", „Za kulisami” czy "Wanda".

Norwid planował wyjazd do Florencji we Włoszech, aby poprawić swój stan zdrowia, jednak ze względów finansowych nie zrealizował tego zamiaru. W następnych latach cierpiał nędzę, chorował na gruźlicę. Kuzyn poety, Michał Kleczkowski, umieścił go w Domu św. Kazimierza. W 1882 roku w jednym z pism warszawskich ukazała się notatka o tym zakładzie opiekuńczym: "tu mieszkał i umarł Olizarowski, tu dogorywa Cyprian Norwid".