150 lat temu w kwietniu urodził się Wojciech Korfanty. Był jednym z najważniejszych przywódców walczących o przyłączenie Śląska do Polski. Zaangażował sie w czasie powstania wielkopolskiego i powstań śląskich. Dzisiaj jest uważany za jednego z twórców niepodległej Rzeczypospolitej.

Już w szkole średniej zetknął się z konspiracją. W młodości Korfanty należał do Związku Młodzieży Polskiej „Zet”, a potem także do Ligi Narodowej. Na łamach czasopisma “Górnoślązak” zdecydowanie sprzeciwiał się politycznej dominacji niemieckiej partii katolickiej Centrum na Górnym Śląsku.

W czasie studiów na Uniwersytecie Wrocławskim działał w korporacji. Włączył się w prace patriotycznego środowiska Polaków związanych ze Śląskiem, którzy wtedy działali na wrocławskich uczelniach w Towarzystwie Akademików Górnoślązaków. Związany był także z Towarzystwem Gimnastycznym Sokół .

W późniejszym czasie angażował się też w działalność Chrześcijańskiej Demokracji, również tej związanej z Górnym Śląskiem. Był dwukrotnie posłem do Reichstagu, ale także posłem na sejm pruski.

Niewątpliwie przełomowym wydarzeniem stało się wystąpienie Wojciecha Korfantego w Reichstagu 25 października 1918 roku. Zażądał wówczas przyłączenia do Polski nie tylko wszystkich ziem zaboru pruskiego, ale także Górnego Śląska. Jak się miało później okazać wystąpienie stało się preludium do kilkuletnich działań na rzecz przynależności państwowej polskiej ziemi i jej mieszkańców.

Warto pamiętać, że po I wojnie światowej został członkiem Komisariatu Naczelnej Rady Ludowej w Poznaniu. Był także polskim komisarzem plebiscytowym na terenie Górnego Śląska, a następnie przywódcą III powstania śląskiego, w latach 1922–1935 posłem na Sejm Śląski.

Przez 11 lat był też Korfanty posłem na Sejm w II Rzeczypospolitej. Od 1922 roku czołowym przywódcą chadecji. Wydawał czasopisma: "Rzeczpospolitą" i "Polonię".

Był w opozycji wobec obozu piłsudczykowskiego. Za swoją działalność został aresztowany i osadzony w twierdzy w Brześciu. Po zwolnieniu powrócił na Śląsk.

W 1935 roku opuścił Polskę i udał się na emigrację do Czechosłowacji. Tuż przed wybuchem II wojny przebywał we Francji. Był jednym z inicjatorów Frontu Morges. Kiedy w 1939 wrócił do kraju już następnego dnia został ponownie aresztowany i osadzony w więzieniu. Zwolniony z powodu złego stanu zdrowia , zmarł 17 sierpnia 1939 roku w Warszawie.

Jeszcze za życia w 1923 roku otrzymał tytuł doktora honoris causa Akademii Górniczej w Krakowie za zasługi położone dla górnictwa polskiego w walce o Górny Śląsk oraz za wybitną działalność w unarodowieniu tej dzielnicy.

Został honorowym członkiem Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Górnictwa.
Wiele lat po śmierci w 1997 roku został uhonorowany przez prezydenta Rzeczypospolitej Orderem Orła Białego. Uchwałą Sejmu RP z 22 lipca 2022 zdecydowano o ustanowieniu roku 2023 Rokiem Wojciecha Korfantego