Pochodził ze śląskiej rodziny, jego ojciec pracował w kopalni. Wykształcony w niemieckich szkołach, gdzie został poddany intensywnej germanizacji, postanowił walczyć o polskość Śląska. Odegrał historyczną rolę podczas III powstania śląskiego, będąc jego przywódcą. Zdaniem wielu historyków, zryw ten został bardzo dobrze rozegrany przez stronę polską, bowiem za cenę niewielkich strat uzyskano duże korzyści polityczne. Trzecie - i ostatnie - powstanie śląskie, trwające od maja do lipca 1921 roku, zakończyło się nowym podziałem Śląska przez Ligę Narodów, znacznie korzystniejszym dla Polski. Otrzymaliśmy jedną trzecią spornego obszaru, na którym znajdowało się ponad 75 procent kopalni węgla i połowa hutnictwa.

Wojciech Korfanty od października do grudnia 1923 roku był wicepremierem w rządzie Wincentego Witosa i jego doradcą. Ostro zwalczał Józefa Piłsudskiego, zwłaszcza po przewrocie majowym w 1926 roku, po którym przeszedł do opozycji antysanacyjnej. W 1929 roku należał do założycieli Centrolewu - opozycyjnego ugrupowania złożonego z partii centrum i lewicy, które w drodze parlamentarnej usiłowało odebrać Piłsudskiemu władzę. Wszyscy liderzy ugrupowania, w tym Wojciech Korfanty, zostali w 1930 roku aresztowani i osadzeni w twierdzy brzeskiej. Jednak z samego procesu brzeskiego Korfantego wyłączono. Niedługo potem, podobnie jak przywódca ruchu chłopskiego Wincenty Witos, udał się na polityczną emigrację do Czechosłowacji, a później do Francji.

Gdy w kwietniu 1939 roku wrócił do Polski, został aresztowany i osadzony na Pawiaku. Zmarł 17 sierpnia 1939 roku, miesiąc po zwolnieniu z więzienia. Jego pogrzeb w Katowicach, na który przyszło około pięciu tysięcy osób, przerodził się w patriotyczną manifestację.

W 2019 roku w Warszawie odsłonięto pomnik Wojciecha Korfantego. Znajduje się w symbolicznej Alei Ojców Niepodległości utworzonej w Alejach Ujazdowskich. Stoją tu między innymi monumenty upamiętniające marszałka Józefa Piłsudskiego, Romana Dmowskiego czy Ignacego Jana Paderewskiego.

Uchwałą Sejmu RP, rok 2023 obchodzono jako Rok Wojciecha Korfantego.

(więcej)

Wojciech, a właściwie Adalbert Korfanty, urodził się 20 kwietnia 1873 roku w osadzie Sadzawka, obecnie Siemianowice Śląskie.

W 1901 roku został przyjęty do Ligi Narodowej, od 1903 roku był posłem do Reichstagu, zasiadał też w pruskim Landtagu, gdzie reprezentował Koło Polskie. Głośne stało się jego wystąpienie w niemieckim parlamencie 25 października 1918 roku, w którym żądał przyłączenia do państwa polskiego wszystkich polskich ziem zaboru pruskiego i Górnego Śląska. Poseł Korfanty mówił: "Mości panowie, nie chcemy ani piędzi ziemi niemieckiej. Żądamy jedynie, w myśl postanowień punktu trzynastego programu Wilsona, własnej, jednej, złożonej z ziem trzech zaborów Polski".

Gdy na Śląsku rozpoczęły się powstania narodowe, Korfanty włączył się w działania, stając na czele trzeciego zrywu. W Sejmie Rzeczpospolitej Polskiej I kadencji był członkiem klubu Chrześcijańsko-Narodowego Stronnictwa Pracy. W swoich wystąpieniach nawiązywał do tradycji i nauki społecznej Kościoła. Od października do grudnia 1923 roku pełnił między innymi funkcję wicepremiera w gabinecie Wincentego Witosa.

Jako jeden z przywódców Chrześcijańskiej Demokracji po zamachu majowym był represjonowany. Od 1935 roku przebywał na emigracji. W tym czasie został jednym z założycieli Frontu Morges, a później organizatorem i prezesem Stronnictwa Pracy, powstałego z połączenia chadecji i Narodowej Partii Robotniczej.

Do Polski wrócił wiosną 1939, zmarł w sierpniu tego samego roku. W pozostawionym testamencie politycznym do ludu śląskiego apelował, aby walczył o "Polskę wielką, mocarstwową, Polskę katolicką, praworządną i zawsze sprawiedliwą".