Choć towarzysko była związana z grupą "Skamander", jej twórczość miała odrębny i niepowtarzalny charakter. Pisała wiersze metafizyczne, łącząc w nich liryzm i nastrojowość z akcentami ironii i humoru. Była uważana za mistrzynię wiersza tonicznego. Wydała kilkanaście tomów wierszy w tym: "Lekkomyślne serce", "Rymy dziecięce", "Obrazy imion wróżebne", a także zbiór wierszy religijnych "Ta jedna nić".

Kazimiera Iłłakowiczówna pisała również utwory prozatorskie, także dla dzieci i młodzieży. "Bajeczne opowieści o królewiczu La-Fi-Czaniu, o żołnierzu Soju i o dziewczynce Kio", do których okładkę zaprojektował Stanisław Ignacy Witkiewicz, skierowała do dorosłego odbiorcy. Opublikowała dramaty - "Ziemia rozdarta", "Rzeczy sceniczne", a także wspomnienia "Niewczesne wynurzenia". "Iłłę" opisywano jako osobę niezależną w myśleniu i działaniu, ekscentryczną o silnej osobowości.

Jej twórczość jest do dziś ceniona. W ubiegłym (2023) roku włoskie wydawnictwo Joker we współpracy z polskim Instytutem Książki opublikowało wybór wierszy poetki zatytułowany "Come sabbia docile ai venti" w przekładzie Paolo Statutiego.

Kazimiera Iłłakowiczówna łączyła pracę twórczą ze służbą Polsce. Pracowała w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, pełniła też funkcję sekretarza Józefa Piłsudskiego w Ministerstwie Spraw Wojskowych. Po jego śmierci odbyła tournée po Europie z wykładem o marszałku. Wydała też tom "Ścieżka obok drogi", zawierający gawędy o polityku. W drugiej połowie lat 40. XX wieku zamieszkała w Poznaniu. Po dramatycznych wydarzeniach Czerwca 1956 roku, kiedy podczas starć strajkujących robotników z milicją zginęło blisko 60 osób, a ponad 650 zostało rannych, napisała wiersz "Rozstrzelano moje serce w Poznaniu".

Zajmowała się też przekładami, między innymi utworów Johanna Wolfganga Goethego, Lwa Tołstoja, Andre Adyego i Emily Dickinson. Władała biegle sześcioma językami, między innymi rumuńskim i węgierskim.

(więcej)

Nie ma pewności co do daty urodzin Kazimiery Iłłakowiczówny. Ona sama wskazywała orientacyjnie rok 1892, różne źródła podają też lata: 1888, 1889 i 1898 (data z nagrobka). Najpewniejsza jednak wydaje się data 6 sierpnia 1889 roku wskazana w dokumentach, do których dotarła biografka poetki Joanna Kuciel-Frydryszak.

Urodzona w Wilnie, Iłłakowiczówna pobierała nauki w Warszawie, Genewie, Oksfordzie, a następnie na Uniwersytecie Jagiellońskim. Zadebiutowała, mając 17 lat, wierszem "Jabłonie" w "Tygodniku Ilustrowanym", a w 1911 roku ukazał się jej pierwszy zbiór poezji "Ikarowe loty".

W latach 1915-1917 służyła jako sanitariuszka w armii rosyjskiej, a następnie pracowała w polskim MSZ. Była pierwszą kobietą w polskiej służbie dyplomatycznej w randze radcy ministerstwa. To ona tłumaczyła słynną depeszę z 16 listopada 1918 roku obwieszczającą powstanie Państwa Polskiego. Od 1926 do 1935 roku w Ministerstwie Spraw Wojskowych pełniła funkcję sekretarza Józefa Piłsudskiego. Do jej zadań należała korespondencja. W ciągu dziewięciu lat pracy odpisała na ponad 250 tysięcy listów służbowych, które przyszły do marszałka i jego żony. W przeciwieństwie do wielu kolegów-pisarzy pracę urzędniczą uważała za zaszczyt.

Kazimiera Iłłakowiczówna za twórczość została uhonorowana Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości, w 1934 roku Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski i rok później Złotym Wawrzynem Akademickim Polskiej Akademii Literatury.

Lata II wojny światowej spędziła w Rumunii. W 1947 roku wróciła do kraju i zamieszkała w Poznaniu. W ostatnich latach życia, po nieudanej operacji katarakty, straciła wzrok. W 1981 roku została odznaczona Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.

Zmarła 16 lutego 1983 roku w Poznaniu. Została pochowana na warszawskich Powązkach. Rok później poznańskie mieszkanie poetki przy ulicy Gajowej 4 zostało przekształcone w muzeum. Od 1983 roku przyznawana jest nagroda jej imienia za najlepszy debiut poetycki roku.