W latach 1914-1917 był żołnierzem Legionów Polskich i adiutantem Józefa Piłsudskiego, potem, na początku lat 20. - attaché wojskowym Rzeczpospolietj w Paryżu i Brukseli. W 1926 roku, w czasie zamachu majowego, opowiedział się po stronie marszałka.

Jako dyplomata stosował politykę równowagi w stosunkach między sąsiadami Polski - ZSRR i Niemcami. Był też przeciwnikiem udziału Rzeczypospolitej w układach zbiorowych, które - według niego - ograniczały swobodę polskiej polityki.

Przyczynił się do zawarcia z ZSRR w lipcu 1932 roku paktu o nieagresji i podpisania półtora roku później, w styczniu 1934, deklaracji o niestosowaniu przemocy z Niemcami. W 1939 roku, w sytuacji narastającego zagrożenia ze strony III Rzeszy, przyjął gwarancje brytyjskie, do których wkrótce przyłączyła się również Francja.

5 maja 1939 roku Józef Beck wygłosił w Sejmie słynną mowę, w której odrzucił niemieckie roszczenia względem Polski. Przemówienie było reakcją na groźby Adolfa Hitlera domagającego się między innymi włączenia Wolnego Miasta Gdańska do III Rzeszy w zamian za pokój. Kilka dni wcześniej Niemcy wypowiedziały polsko-niemiecki pakt o nieagresji z 1934 roku.

Mowy Józefa Becka wysłuchali posłowie, korpus dyplomatyczny i zagraniczni dziennikarze. Przemówienie transmitowało Polskie Radio. Szef polskiej dyplomacji zakończył wystąpienie słowami, które wywarły olbrzymie wrażenie i przeszły do historii: "(...) pokój, jak prawie wszystkie sprawy tego świata ma swoją cenę, wysoką, ale wymierną. My w Polsce nie znamy pojęcia pokoju za wszelką cenę. Jest tylko jedna rzecz w życiu ludzi, narodów i państw, która jest bezcenną. Tą rzeczą jest honor". Wystąpienie przysporzyło politykowi ogromnej popularności w Polsce i za granicą. Zaraz po posiedzeniu Sejmu warszawscy tramwajarze zorganizowali pochód poparcia ulicami stolicy. Po drodze przyłączali się do nich spontanicznie przechodnie, tak że przed ministerstwem spraw zagranicznych przy ulicy Wierzbowej zebrało się 20 tysięcy ludzi.

Po napaści Niemiec na Polskę i sowieckiej agresji na nasz kraj, późnym wieczorem 17 września 1939 roku Józef Beck wraz z polskim rządem ewakuował się do Rumunii. Uniemożliwiono mu przedostanie się dalej na Zachód. Internowany przez władze rumuńskie, przebywał między innymi w Slănic, Braszowie i Bukareszcie. Zmarł 5 czerwca 1944 roku w Stăne?ti, został pochowany w stolicy kraju. W 1991 jego prochy sprowadzono do Polski i złożono na Cmentarzu Wojskowym na warszawskich Powązkach.

(więcej)

Józef Beck urodził się 4 października 1894 roku w Warszawie. Studiował na Politechnice Lwowskiej, a w 1913 przeniósł się do Akademii Eksportowej w Wiedniu. Po wybuchu I wojny światowej przerwał studia i wstąpił do Legionów Polskich, został przydzielony do artylerii w I Brygadzie. Odznaczył się między innymi w trakcie działań na froncie rosyjskim w bitwie pod Kostiuchnówką w lipcu 1916 roku.

Podczas kryzysu przysięgowego w 1917 znalazł się wśród oficerów, którzy odmówili złożenia przysięgi wierności cesarzowi niemieckiemu. Został zwolniony z Legionów i wcielony do armii austriackiej. Wkrótce przedostał się do Lwowa. Nawiązał wówczas kontakt z Polską Organizacją Wojskową, i jako jej członek realizował tajne misje na Ukrainie i w Rosji.

W listopadzie 1918 roku wstąpił do oddziałów Wojska Polskiego, organizowanych przez Edwarda Rydza-Śmigłego, a konkretnie do 1. Baterii Artylerii Konnej. Pod koniec 1918 roku na czele I plutonu wyruszył na front ukraiński.

W latach 1924-1925 był słuchaczem rocznego Kursu Doszkolenia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Po jego ukończeniu został szefem Oddziału IIIa Biura Ścisłej Rady Wojennej.

Podczas zamachu majowego w 1926 roku opowiedział się po stronie marszałka Józefa Piłsudskiego. Pełnił wówczas funkcję szefa sztabu jego głównych sił - Grupy Operacyjnej gen. Gustawa Orlicza-Dreszera. Po przewrocie został szefem gabinetu ministra spraw wojskowych Piłsudskiego, a od sierpnia do grudnia 1930 roku był wicepremierem w rządzie Piłsudskiego. W grudniu 1930 został wiceministrem spraw zagranicznych.

Od listopada 1932 do końca września 1939 roku pełnił funkcję szefa MSZ. Od 1935 zasiadał również w Senacie.

Józef Beck został odznaczony między innymi: Orderem Orła Białego, Krzyżem Srebrny Orderu Virtuti Militari, Krzyżem Niepodległości z Mieczami, trzykrotnie Krzyżem Walecznych oraz Złotym Krzyżem Zasługi.