Uprawiała głównie rzeźbę kameralną, w której wykorzystywała różnorodne materiały - korę drzewa, ceramikę, szkło, kamień. Wykonywała prace konserwatorskie, miedzy innymi w Warszawie, Pińczowie i Kazimierzu Dolnym.

W dorobku Zofii Pociłowska-Kann znajdują się między innymi: realizacje pomnikowe, w tym w Warszawie - obelisk ku czci ofiar Pawiaka w Muzeum Więzienia Pawiak, w Inowrocławiu - pomnik Powstańca Wielkopolskiego, w Magdalence - pomnik "Pamięci rozstrzelanych" w 1942 roku więźniów z Pawiaka i Ravensbrück, a także duże realizacje parkowe w Rusinowej koło Wałbrzycha i w Wałbrzychu - "Starodzieje", "Słoneczko".

Brała udział w wystawach krajowych i zagranicznych. Prace artystki można było oglądać między innymi w: Izraelu, Niemczech, Szwecji, Stanach Zjednoczonych. Sześć rzeźb znajduje się w Muzeum Więzienia Pawiak, w tym: "Krąg pamięci", "Korczak", "Droga zagłady" i "U kresu". Rzeźbiarska jest również autorką opracowania plastycznego oraz dwóch rzeźb, z lat 1959 i 1992, dla polskiego pawilonu muzeum obozu w Ravensbrück.

W czasie okupacji Zofia Pociłowska należała do Związku Walki Zbrojnej. Była kurierką w Warszawie, później działała na terenie wschodniej Generalnej Guberni. Aresztowana w marcu 1941 roku trafiła na Pawiak, a następnie do więzienia na Zamku Lubelskim. Za działalność w konspiracji została skazana na karę śmierci i 23 września tego samego roku wywieziona do Ravensbrück.

W obozie podjęła pierwsze próby rzeźbiarskie. W ukryciu wykonywała miniaturowe rzeźby z najróżniejszych materiałów - guzików, kawałków drewna, szyszek, koralików. Swoimi pracami, nazywanymi "sabotażykami", obdarowywała współwięźniarki. Rzeźbienie stało się jej pasją. Po wojnie ukończyła Akademię Sztuk Pięknych w Warszawie.

Przez wiele lat Zofia Pociłowska-Kann działała w środowisku byłych więźniarek Ravensbrück. Brała także udział w spotkaniach z młodzieżą podczas organizowanych przez Muzeum Więzienia Pawiak lekcji muzealnych czy Dni Pamięci Pawiaka, dając świadectwo prawdzie o obozowej rzeczywistości.

W 2018 artystka została uhonorowana medalem „Pro Patria” przez Urząd do spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych, przyznawanym "w uznaniu szczególnych zasług w kultywowaniu pamięci o walce o niepodległość ojczyzny”. W tym samym roku otrzymała medal "Pro Masovia" za całokształt działalności zawodowej, społecznej, publicznej na rzecz województwa mazowieckiego.

(więcej)

Zofia Pociłowska urodziła się 3 marca 1920 roku w Charkowie. Po zdaniu matury rozpoczęła studia polonistyczne na Uniwersytecie Warszawskim. Jednak wybuch II wojny światowej pokrzyżował jej plany.

W styczniu 1940 roku złożyła przysięgę i wstąpiła do Związku Walki Zbrojnej. 19 marca 1941 roku, w wieku 21 lat, została aresztowana w Ursusie pod Warszawą przez lubelskie gestapo. Przewieziono ją na Pawiak, potem do więzienia na Zamku w Lublinie.

Po kilkudniowym śledztwie i przesłuchaniach w lubelskiej siedzibie gestapo "Pod Zegarem" została skazana na karę śmierci i 23 września 1941 roku wysłana do obozu koncentracyjnego Ravensbrück. Tam zaczęła rzeźbić. Napisała też sztukę teatralną "Noc wigilijna (obraz symboliczny)", która została odczytana z podziałem na role przez jej współwięźniarki w Wigilię 1942 roku.

Po wojnie zamieszkała w Warszawie. W 1954 ukończyła stołeczną Akademię Sztuk Pięknych. Tworzyła rzeźby, w większości odzwierciedlające jej przeżycia wojenne i obozowe. Zofia Pociłowska-Kann zmarła 8 maja 2019 roku. Miała 99 lat. Została pochowana na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.