Wieża Eiffla stoi na Polu Marsowym, niedaleko Sekwany. Jest ażurową konstrukcją kratową z kutej stali, o szerokiej podstawie w planie kwadratu, zwężającą się ku górze. Liczy przeciętnie 324 metry, ale w zależności od temperatury jej wysokość może zmieniać się o maksymalnie 18 centymetrów, kurcząc się na zimnie lub rozprężając w upale. Została zbudowana jako główny obiekt paryskiej Wystawy Światowej, zorganizowanej w setną rocznicę Rewolucji Francuskiej z 1789 roku. Miała stanowić symbol gospodarczej i naukowo-technicznej potęgi Francji.

Oficjalnie "Żelazną Damę" zaprojektował francuski inżynier Gustave Eiffel (zmarł w 1923 roku), konstruktor żelaznych mostów i wiaduktów. Faktycznymi pomysłodawcami konstrukcji budowli byli dwaj pracownicy biura Eiffela - Maurice Koechlin i Émile Nouguier. Po zarejestrowaniu patentu, Eiffel odkupił od nich prawa autorskie wraz z prawami własności intelektualnej. Tym samym z formalnego punktu widzenia stał się jedynym autorem wieży, którą nazwano jego imieniem. Projekt został wybrany w 1886 roku, w drodze konkursu. Montaż wieży ukończono trzy lata później, 31 marca. Uroczyste otwarcie nastąpiło 6 maja. Od tamtego czasu zwiedziło ją około 330 milionów turystów. W ubiegłym (2023) roku było to 6,3 miliona osób, więcej niż w roku 2022, a także w latach przed pandemią koronawirusa.

Przez 41 lat była najwyższą budowlą na świecie. Zmieniło się to w 1930 roku, kiedy wzniesiono nowojorski wieżowiec - 40 Wall Street, znany także jako Trump Building, a następnie Chrysler Building.

(więcej)

Budowa wieży Eiffla podzieliła XIX-wieczną Francję na dwa obozy. Protesty przeciwko ośmieszaniu Paryża gigantyczną konstrukcją pisali ludzie teatru, kompozytorzy i literaci. Już miesiąc po rozpoczęciu prac dziennik „Le Temps” opublikował słynny "Protest artystów” przeciwko budowie wieży. W grupie tej znaleźli się między innymi pisarze - Aleksander Dumas i Guy de Maupassant, kompozytor Charles Gounod czy rzeźbiarz Eugene Guillaume. Również mieszkańcy okolicznych ulic i skwerów składali petycje do rządu, w których domagali się "natychmiastowego zaprzestania tej ryzykownej budowy". Zwolennicy natomiast zachwycali się konstrukcją wieży, podziwiając kunszt inżynierski i nazywając ją "Cudem ze Stali".

W 1886 rozpoczęto prace przygotowujące teren pod obiekt, sama budowa ruszyła w styczniu następnego roku. Konstrukcja składa się z ponad 18 tysięcy metalowych części i około dwóch i pół miliona nitów. Na jej wykonanie zużyto ponad siedem tysięcy ton stali. Całkowita wysokość wieży zmieniała się kilkukrotnie za sprawą zamocowanej na jej szczycie anteny - od 2000 roku wynosi 324 metry. W zależności od wahań temperatury, zgodnie z prawami fizyki, budowla rośnie lub maleje o około 18 centymetrów. Podczas silnego wiatru konstrukcja może przechylać się na boki nawet o siedem centymetrów.

Wieża miała mieć charakter tymczasowy. Planowano jej rozebranie po 20 latach, jednak budowlę pozostawiono, ze względu na badania naukowe przeprowadzane na jej szczycie. Założono tam laboratoria, gdzie badano zjawiska atmosferyczne. Przyczynił się do tego także polski uczony i wynalazca Julian Ochorowicz, który ze szczytu "Żelaznej Damy" przeprowadzał eksperymenty z telegrafem bez drutu. Pełniła też rolę militarną w okresie I wojny światowej - anteny na jej szczycie pozwalały na korzystanie z łączności radiowej do celów wojskowych. W przejrzysty i bezchmurny dzień z wieży Eiffla rozciąga się widok na ponad 50 kilometrów.

Na wysokościach: 57, 115 i 275 metrów znajdują się tarasy widokowe. Na pierwszy i drugi można dostać się schodami lub windą, natomiast na trzeci poziom turyści mogą wjechać tylko windą.

Powstało kilka budowli wzorowanych na wieży Eiffla, między innymi wieża widokowa na wzgórzu Petřín w Pradze i wieże radiowo-telewizyjne w Tokio i Rydze.