Był humanistą, prawnikiem, posłem, senatorem, szambelanem królewskim, działaczem społecznym i politycznym, poetą, a nawet twórcą oper. Napisał między między innymi "Myśli polityczne o wolności cywilnej", komedię "Szlachcic mieszczaninem" i tragedię "Zygmunt August".

Polski hymn narodowy stworzył w mieście Reggio nell'Emilia niedaleko Bolonii, w ówczesnej Republice Lombardzkiej, w lipcu 1797 roku. Józef Wybicki pojechał tam jako współorganizator Legionów Polskich generała Jana Henryka Dąbrowskiego, powstających przy armii francuskiej Napoleona Bonapartego. "Pieśń Legionów Polskich we Włoszech" została napisana dla uświetnienia uroczystości pożegnania odchodzących z Reggio legionistów i najprawdopodobniej tam została odśpiewana po raz pierwszy. W 1927 roku stała się polskim hymnem narodowym.

Napisane przez Józefa Wybickiego słowa nawiązują do ważnych wydarzeń z dziejów polskiego oręża oraz ówczesnych zwierzchników wojskowych, w których pokładano nadzieję na odzyskanie niepodległości. Sam Józef Wybicki był posłem i senatorem, uczestnikiem konfederacji barskiej i powstania kościuszkowskiego. Jako członek tymczasowej Komisji Rządzącej odegrał znaczącą rolę przy powstaniu Księstwa Warszawskiego. W czasach Królestwa Kongresowego pełnił funkcję prezesa Sądu Najwyższego.

Zmarł 202 lata temu w Manieczkach pod Poznaniem. Został pochowany w Brodnicy. W 1923 roku jego szczątki przewieziono do Poznania, do Krypty Zasłużonych Wielkopolan w podziemiach kościoła św. Wojciecha.

W Będominie na Kaszubach, gdzie urodził się Józef Wybicki, w dworze szlacheckim należącym kiedyś do jego rodziny, znajduje się Muzeum Hymnu Narodowego.