''Odznaka pielgrzyma”, czy też „znak pielgrzymi” , to niewielka ażurowa plakietka - zawieszka, odlana ze stopu ołowiu i cyny, ma kolisty kształt o średnicy 2,8 cm i grubości około 1 mm. Przedstawia smoka „bazyliszka” zamkniętego w okręgu. ''Odznaki takie służyły jako swego rodzaju talizman, mający zapewnić osobie go noszącej powodzenie w podróży oraz chronić przed napaścią, kradzieżą, chorobami i innymi wypadkami losowymi. Stanowiły też sposób wyróżnienia się i zamanifestowania celu podróży. Ich historia sięga wczesnego średniowiecza''- informuje konserwator zabytków.

Na terenie Polski nie jest znanych wiele znalezisk tego typu. Muzeum Archeologiczno-Historyczne w Stargardzie ma w zbiorach 6 takich odznak. Pojedyncze są w Poznaniu, Żarnowie i Strzelinie.

Historia powstania odznak, czy też znaków pielgrzymich, na terenie Europy Zachodniej, sięga okresu wczesnego średniowiecza. Miały różnorodne formy i kształty - koliste, czworokątne, w formie krzyża, muszli, pierścienia, tarczki. Przedstawiano na nich postacie świętych, rycerzy, głowy ludzi i popiersia, a także figurki zoomorficzne (ptaki, zwierzęta, smoki). Najstarsze odznaki pielgrzymie związane są ze szlakiem św. Jakuba, mają kształt muszli małża i datowane są nawet na XI wiek.

Na bardzo szeroką skalę znaki pielgrzymie rozpowszechniły się w okresie od XIII w. i były bardzo popularne do XVI w.

Duże kolekcje tych znaków pielgrzymich posiadają muzea w Europie Zachodniej.