Msza żałobna ku czci obydwu oficerów oraz ich małżonek, Janiny Kopańskiej i Felicji Eichler, rozpocznie się o godzinie 11.00 w Katedrze Polowej Wojska Polskiego w Warszawie. Następnie, w asyście wojskowej, trumny zostaną przewiezione na Cmentarz Wojskowy na Powązkach, gdzie (13.00) nastąpi złożenie do nowych miejsc pochówku. Prochy oficerów oraz ich małżonek zostały sprowadzone z Wielkiej Brytanii.

Stanisław Kopański brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, w szturmie na Wilno w 1919 roku stracił oko, stąd jego przydomek "Jednooki". Po sowieckiej agresji na Polskę we wrześniu 1939 roku przedostał się do Rumunii, a następnie do Francji. Na początku kwietnia 1940 roku został dowódcą Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich sformowanej w Syrii jako jednostka w armii francuskiej. W tym samym roku otrzymał nominację na stopień generała brygady.

Od sierpnia do grudnia 1941 roku brał udział w obronie Tobruku w Libii, która była najsłynniejszym epizodem II wojny światowej w Afryce Północnej. Wojska alianckie, z udziałem Brygady Strzelców Karpackich, pokonały niemieckie oddziały Africa Korps pod dowództwem generała Erwina Rommla. Polska brygada pod dowództwem generała Kopańskiego objęła najtrudniejszy, 20-kilometrowy odcinek obrony położony naprzeciw wzgórza Medauar, zajętego przez oddziały Afrika Korps. U stóp wzniesienia odległość polskich stanowisk bojowych od linii nieprzyjacielskiej wynosiła w niektórych miejscach mniej niż 200 metrów.

Polacy wsławili się wypadami na wysunięte stanowiska wroga. Po odblokowaniu Tobruku Brygada Strzelców Karpackich wzięła jeszcze udział w walkach pościgowych o Gazalę i Bardię. We wrześniu 1942 roku, po reorganizacji polskich sił wojskowych, generał Kopański objął dowództwo 3. Dywizji Strzelców Karpackich powstałej na bazie oddziałów brygady. W 1943, po śmierci generała Władysława Sikorskiego, który zginął w katastrofie lotniczej nad Gibraltarem, Stanisław Kopański objął funkcję szefa Sztabu Naczelnego Wodza i pełnił ją do 1947 roku. W 1944 roku otrzymał awans na generała dywizji.

Został odznaczony między innymi Krzyżem Srebrnym i i Złotym Orderu Wojennego Virtuti Militari, Orderem Polonia Restituta, dwukrotnie Krzyżem Walecznych, a także Złotym Krzyżem Zasługi. Po wojnie władze komunistyczne pozbawiły go polskiego obywatelstwa i stopnia wojskowego. Uchwałę tę uchylono w 1971 roku. Generał Kopański zamieszkał pod Londynem. Do końca lat 40. był głównym inspektorem Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia w Wielkiej Brytanii. Od 1972 roku pełnił funkcję Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych. W latach 60. opublikował wspomnienia "Moja służba w Wojsku Polskim 1917-1939" i "Wspomnienia wojenne 1939-1946". Zmarł 23 marca 1976 roku w Londynie. Pochowano go na cmentarzu Northwood.

Stefan Eichler od wczesnej młodości angażował się w działalność niepodległościową. Był związany ze Związkiem Strzeleckim, paramilitarną organizacją działającą przed I wojną światową we Lwowie. Po wybuchu wojny wstąpił do Legionów Polskich, a w II Rzeczpospolitej pełnił służbę w Wojsku Polskim. W wojnie polsko-bolszewickiej walczył jako dowódca plutonu.
Po sowieckiej inwazji na Polskę we wrześniu 1939 roku wyjechał na Litwę, gdzie został internowany w obozie w Wyłkowyszkach. Potem przebywał w obozach w Kozielsku i Griazowcu. Związek Sowiecki opuścił z armią generała Andersa. Służył jako zastępca szefa sztabu 5., a następnie 10. Dywizji Piechoty. Był szefem polskiej Bazy Ewakuacyjnej w Teheranie.

Po II wojnie światowej pozostał na emigracji. Był członkiem trzech instytucji państwa na uchodźstwie: rządu RP, Rady RP oraz Komisji Głównej Skarbu Narodowego RP. W rządzie Aleksandra Zawiszy Stefan Eichler pełnił funkcję ministra spraw krajowych w latach 1966-1970. Starał się monitorować wszelkie wydarzenia w Polsce i referować ich przebieg na posiedzeniach gabinetu oraz przy okazji innych spotkań.

Brał udział w życiu społecznym polskiej emigracji. Był wiceprezesem Koła Oficerów Dyplomowanych, członkiem Komisji Rewizyjnej londyńskiego Instytutu Józefa Piłsudskiego, Związku Ziem Wschodnich RP oraz Związku Legionistów i Peowiaków w Londynie. Pozostawił wspomnienia "Z trudu naszego i znoju... Wspomnienia z mego życia". Zmarł 12 marca 1980 roku w Wrexham. Pochowano go na Morden Cemetery w londyńskiej dzielnicy Merton.