Tworzył w okresie Młodej Polski, pisał powieści, nowele i reportaże. Jego utwory z elementami realizmu, a czasem naturalizmu, pokazywały problemy społeczne i egzystencjalne.

Stał się znany dzięki wydanej w 1899 roku dwutomowej powieści "Ziemia obiecana", w której stworzył panoramiczny obraz rozwijającego się kapitalizmu na tle wielokulturowej Łodzi. Reymont, choć był pisarskim samoukiem, miał talent epicki, który wywarł wpływ także na jego pracę dziennikarską, w tym reportaże. Między innymi jako świadek rewolucji 1905 roku opisał swoje obserwacje ze strajku powszechnego i demonstracji w Warszawie w tekście "Kartki z notatnika", zamieszczonym w popularnym i cenionym "Tygodniku Ilustrowanym".

Międzynarodową sławę przyniosła Reymontowi czterotomowa powieść "Chłopi", obrazująca życie społeczności wiejskiej. Za nią w 1924 roku dostał literacką Nagrodę Nobla. Był wówczas drugim Polakiem, po Henryku Sienkiewiczu, laureatem tego wyróżnienia. W jednym z listów tak komentował decyzję Komitetu Noblowskiego: "Przyznaję się przed Wami, że ta nagroda uderzyła we mnie istotnym, wstrząsającym piorunem. Bowiem mimo wszelkich nadziei, (...) w głębi hodowałem niewiarę". Z powodu choroby pisarz nie pojechał na ceremonię do Sztokholmu, w jego imieniu Nobla odebrał poseł nadzwyczajny i minister pełnomocny Alfred Wysocki.

Literacki Nobel stał się zwieńczeniem całego dorobku pisarskiego Reymonta, otrzymał go bowiem u schyłku życia. Zmarł rok później, 5 grudnia 1925 roku. Kondukt żałobny przeszedł przez całą Warszawę z katedry św. Jana na Cmentarz Powązkowski, gdzie pisarz został pochowany. Jego serce znajduje się w bazylice Świętego Krzyża na Krakowskim Przedmieściu.

Pośmiertnie, w 2018 roku, z okazji 100. rocznicy odzyskania niepodległości, Władysław Reymont został odznaczony Orderem Orła Białego w uznaniu "znamienitych zasług poniesionych dla chwały, dobra i pożytku Rzeczypospolitej Polskiej".