Urodzony pomiędzy 1326, a 1332 rokiem książę opolski Władysław II był z pewnością najwybitniejszym przedstawicielem opolskiej linii dynastii Piastów. Na sformułowanie takiego sądu pozwalają zajmowane przez niego stanowiska i rozmach działań tego władcy.

Pełnił więc Władysław funkcję palatyna Węgier oraz wielkorządcy Rusi Halickiej i Polski. Tę ostatnią funkcję sprawował za rządów w Polsce Ludwika Węgierskiego, który przebywając na Węgrzech potrzebował w Polsce zastępcy i na funkcję tę wybrał właśnie Władysława II Opolczyka.

W naszej historii Opolczyk zasłynął także jako autor pierwszego w naszych dziejach planu rozbiorów Polski. Ten fragment jego życiorysu był szczególnie chętnie eksponowany w czasach PRL-u gdy także poprzez podkreślanie antypolskich działań fundatora Jasnej Góry próbowano podkopywać zaufanie do jasnogórskich Paulinów. Skupmy się jednak na jego najpozytywniejszym dziele czyli na ufundowaniu klasztoru na Jasnej Górze.

9 sierpnia 1382 roku wydał książę Władysław II akt uposażenia klasztoru paulinów w tzw. "Starej Częstochowie". Siedzibą zakonników stał się stary kościół parafialny w tej miejscowości. Paulinów do Częstochowy sprowadził Opolczyk z Węgier, bo tam właśnie sto lat wcześniej powstał Zakon Świętego Pawła Pierwszego Pustelnika, którego członków potocznie nazywa się Paulinami. Nazwa zakonu wywodzi się od św. Pawła z Teb, pierwszego uznanego przez Kościół katolicki pustelnika.

Na mocy wspomnianego dekretu książę opolski nadawał mnichom dwie wsie Starą Częstochowę oraz Krowodrzę oraz przeznaczał na utrzymanie klasztoru dziesięciny z wybranych wsi położonych w ziemi krakowskiej, wieluńskiej oraz sieradzkiej. Historycy podkreślają, że Jasna Góra nie otrzymała żadnego nadania z terenu księstwa opolskiego. Najwyraźniej Opolczyk nie chciał osłabiać potencjału gospodarczego swojego dziedzicznego księstwa.

Dwa lata później czyli prawdopodobnie w roku 1384 Władysław Opolczyk sprowadził z Rusi do Częstochowy ikonę Matki Boskiej Częstochowskiej, którą według tradycji miał namalować św. Łukasz Ewangelista na deskach ze stołu używanego w rodzinnym domu Jezusa. Ikona ta miała trafić na Ruś z Bizancjum, a tam została ponoć przywieziona z Ziemi Świętej w IV wieku przez świętą Helenę.

Rola jaką w historii Polski odegrał jasnogórski klasztor jest nie do przecenienia. Wystarczy przypomnieć, że gdy podczas potopu szwedzkiego w XVII wieku niemal wszyscy przeszli na stronę najeźdźców, to właśnie opór jasnogórskiego klasztoru stał się pobudką dla polskich sumień i sygnałem do powszechnego antyszwedzkiego powstania. Niewątpliwie za stworzenie polskiej duchowej stolicy winniśmy wdzięczność opolskiemu księciu Władysławowi II Opolczykowi.